de gehele dag lang door het slyk liggen te ploeteren, met een zeer grote, zware, yzeren knyptang, speciaal om die prikkeldraad in het midden van het monster-moeras aan stukken te proberen te knippen. wat niet meêvalt, die draad is steenhard en die knyptang is roestig en oubollig. ik wilde eigenlyk weigeren, maar luv zei: "het is oftewel dat - oftewel het executiepeleton." ik zei, na er eventjes over te hebben nagedacht: "dan liever het peleton!" "maar - niet alleen voor u. ook voor my en ook voor mollie en voor rocco james conan." "oké dan - waar is, weêral, myn verdomde regenjas..."
in het begin had ik nog hulp van tonie argil. die gaf my flessen water aan, want je verschroeit van de dorst. maar die is intussen niet meer in leven, denk ik. ineens zag ik hem nergens meer, wat nog tamelyk normaal is - maar ik hoorde hem ook nergens meer.
lang ga ik dit dus niet meer kunnen volhouden. dit is érger dan oorlog. "de kerst in ieder geval zien te redden..." maar hoé dan wel, hoé? ik kàn niet meer - en die zogenaamde steunmaatregelen, die zyn nog het méést levensgevaarlyk... die ontploffen nadien in je gezicht!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten