uit het schriftje

vanaf het begin der tyden, en precies en exact tot aan het begin van de 17e eeuw, is de westerse muziek er aldoor meê bezig geweest, beter en beter te worden, mooier en mooier en alsmaar meer filosofisch; meteen daarna is onze muziek per generatie slechter en slechter geworden; alsmaar dommer en zinleêger. de finale genadeslag kwam met woodstock, jimi hendrix en de elektrische gitaar en de elektrische basgitaar; sindsdien verkeert onze muziek, kennelyk definitief, in een totale depressie. de mensen zyn depressief. dit komt het best tot uiting wanneer je byvoorbeeld naar de kapper gaat of naar een schoenenwinkel, of wanneer je mag meêryden met een chauffeur die, aldoor onderweg, de autoradio heeft spelen, meestal op zo een luidsterkte dat je nét niet kan horen wàt er speelt - maar wel nog nét kan gewaarworden dàt er iets speelt; dus alleen maar een soort van enerverend geruis, waar niemand gelukkig van wordt. met een boekje by de hand (de mémoires van martin ros) wil ik by de kapper graâg, met veel plezier zelfs, twee uurs lang op myn beurt zitten wachten - het meditatieve gedwongen nietsdoen, hoe goed... in waarheid echter je zenuwen die, heden op dergelyke momenten, op de proef worden gesteld: door eigentydse r&b, gangstarap en hiphop, en consoorten, non-stop maar wel constant, onafgebroken. dit besef je pas wanneer je, na een uurtje, eventjes naar het toilet kan; dààr hoor je dan opeens die stilte, die rust; hoe mooi, hoe diepmenselyk...

     als kind van myn tyd, heb ik ook zelf byna aldoor snertmuziek spelen; geluiden die, in de grond, alleen maar attitude zyn, en effect, en zeker geen echte muziek; maar tenminste heb ik de decentie om daar zéker nooit myn cliënteel, myn passagiers of zelfs myn vrienden meê te ambeteren. 

    django reinhardt, louis armstrong, fats waller; dat waren de lààtste muzikanten van voor de definitieve instorting - wy kunnen ons dat gewoon niet meer voorstellen.

   ik kan geen kwartier naar de radio luisteren. ook de zogenaamde hedendaagse muziek van de "goede smaak" is walgelyk.

    op fêstivals kryg ik vooral diaree van dat geluid van die drumstellen - om nog te zwygen van die smartphones die aldoor alles massaal staan te filmen.

    de enige reden waarom vroeger niét alles beter was, waarom ik toch wél bly ben dat ik vandaag leef, is omdat we vandaag de dag naar de tandarts kunnen onder verdoving.