uit het schriftje

het werkwoord "stinken" kan eigenlyk niet worden gecombineerd met het bywoord "een beetje". als je hoort dat dit of dat, of anders nog iets anders, "een beetje" stinkt, is dat precies even erg dan als je verneemt dat iets zeer hard stinkt. zelfs voegt dat "beetje" aan dat stinken nog iets verdachts toe, en dus iets nog méér vermydenswaardigs.

die film over aquaman leert ons alleen maar optenief dat de suspense van onderwaterwezens zich afspeelt op het precieze oppervlak tussenin water en land; het "bezig zyn met verdwynen" in de bovenste golfslagen, zodat dit water steeds in zyn onherbergzaamheid wordt gegrepen. in een verhaal dat zich drie kwartiers aan één stuk door volledige onder water afspeelt, verliest water zyn intrige; in dàt erge geval, is het enige verschil met een verhaal dat zich op het land afspeelt, de vanzelfsprekende saaiheid, als van het aquarium, tezamen met de onverbiddelyke potsierlykheid. del toro was zich daar wél van bewust, met "hellboy" en met "the shape of water" - die laatste is niet de beste film ooit, maar het mens-vis-wezen dat er de hoofdrol speelt, behoudt toch alleszins tot aan het einde zyn mysterie.

wat "the terminator" uit 1984 wél byna onbekykbaar maakt (zie: het notitietje van gisteren): de totaal gedateerde soundtrack. wat eigenlyk vreemd is. popmuziek uit "84 is nog volmaakt beluisterbaar; maar de gemiddelde filmsoundtrack van toen, klinkt echt belachelyk gedateerd...