portret van de aarbeidenplukster
Daarmee had Mieke haar besluit genomen. Zij keerde met spoed naar huis. Haar gedachten, eerst aarzelend als in een angstige droom, veranderden op slag in de bedwongen jubelkreten van een uit zijn kooi ontsnapte vogel. Bovendien hoorde ze zich de hele weg van die dwaze zinnetjes herhalen, speciaal gericht tot de mensen die haar, als het in hun macht zou liggen, terstond weer in het gareel zouden spannen. ‘’t Is mijn leven!’ protesteerde ze. ‘Jullie kunnen allemaal de pot op!’ Bij die opstandige woorden ontdekte ze het meelijwekkende gezicht van Moe, zodat ze er met een brok in de keel aan toevoegde: ‘’t Spijt me, ik heb geen keuze! Ik moet de heilige tempel van Jeruzalem - dit bolwerk van mijn liefde voor Francis, - van de vervloekte Saracenen bevrijden!’ Zij raaskalde. En om God weet welke reden bleef ze dat verdomde geschiedenisboekje voor de neus houden. Zij haalde zich de gedrukte woordjes voor de geest en sprak ze uit, op plechtige toon, of ze bezig was een gelofte af te leggen. ‘En de legioenen trokken door het land en lieten overal waar ze passeerden sporen achter van bloed en verwoesting.’ Was zij overspannen? Dan had Niessen gelijk. Want overspannenheid is ook een ziekte. In dat geval kon ze gebruikmaken van het doktersattest dat haar afwezigheid op kantoor tot het einde van de week wettigde. Een toelating om haar vleugels te strekken, verse lucht te ademen, van de dag genieten.
Mieke trof haar moeder in de keuken, bezig vuil wasgoed in verschillende hoopjes op de vloer te sorteren. Hiervoor had ze enkele stoelen opzijgeschoven, wat een rommelige indruk maakte, alsof ze midden de schoonmaak terechtgekomen was. Dat ene beeld door het venster waarin ze Moe zag, haar benen gespreid, de romp diep gebogen over het linnen, bracht Mieke direct op andere gedachten. Wat dom van haar! Had zij heus gehoopt in de hemel terecht te komen? Mis! Het was de eerste dag van de week. Geen tijd om samen in de luie stoel te zitten en lekker koekjes te knabbelen! Denk aan de ernst van het leven! Het werk moet gedaan en vermaak komt pas na arbeid, als beloning. Redenering kwam hier niet aan te pas. Een mens verkrijgt zijn waardigheid door hard labeur; daaraan werd in dit huis niet getwijfeld. De reden ook waarom Mieke haar leven op een saai kantoor doorbracht; leuk of niet!
Moe had haar gehoord. Zij keek naar de klok en opende zwijgend de deur. Haar ogen eisten zonder uitstel het antwoord op de vraag wat zij hier op dit uur van de dag uitspookte. Mieke stond al met één been in de keuken. ‘Ik ben ziek!’
‘Ziek?’ Moe staarde haar ongelovig aan, wachtend op een uitgebreidere verklaring.
‘Misselijk,’ zei Mieke, niet wetend hoe haar ‘ziekte’ anders te omschrijven. ‘Jullie hebben zeker al gegeten?’
‘Jij niet dan?’
‘Ik kom van de dokter!’ Zij zwaaide met het voorschrift. ‘Tekort aan vitaminen! Meer buitenlucht.’ Mieke keek in de tuin en zag Va met een kruiwagen achter de heg vandaan komen. Zij stond al klaar om hem een handje toe te steken, maar toen zag ze Moe met het voorschrift van de gynaecoloog in de hand. ‘Ja, ik ben zwanger.’ Ongelooflijk, zo kalmpjes zij het ondanks haar innerlijk beven uitbracht.
Dit keer kreeg Moe de lang verwachte klap. Zij liet zich op een stoel zinken. Haar weerstand als na een afmattende strijd gebroken. ‘En weet jouw studentje het ook?’
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten