GAST-AUTEUR

7e Episode

Bevrijd van zijn bagage en lekker opgefrist na een douche, nam Joseph de lift. Aan de balie werd hem uitgelegd hoe hij het dichtstbijzijnde metrostation kon bereiken. Daarna vernam hij dat de man met borsalino inder­daad stond inge­schreven. Maar bij de volgende vraag wurm­de de bediende zich in haar schulp.

   ‘Het spijt me, mijnheer. Het is mij niet toegestaan gege­vens over de gasten te verstrekken.’

   Zo onheil­spellend de hoge ge­vels in de donkere verlatenheid rond het hotel oprezen, zo veilig en vertrouwd ervaarde hij het afda­len in de ondergrondse, de felle lichten en het zien van de menigte in de voorbijglijdende wagons.

   In Châtelet moest hij overstappen naar een ander perron. Om zijn ge­heugen een steuntje te geven, wou hij nog één keer de foto van het vermiste meisje voor de dag halen, maar reeds naderde een volgend treinstel.

   In de buurt van het Palais Royal kwam hij weer boven. Neem rustig de tijd, dacht Joseph. Eerst de verblijfplaats van de student zoeken. Verder het zaakje grondig uitspitten om, eens de touwtjes in handen, het beest met het meisje in zijn klauwen, in één snelle uitval bij het nekvel te pakken!

   Etienne woonde boven een kunstgalerij. Een meevaller, te meer daar er een ten­toonstelling liep. In de uitstalramen hingen aqua­rellen van een beroemd Amerikaans schrijver. Jo­seph deed of hij genoeg geboeid was om te blijven staan en daarna in de volgende etalage te kijken, zijdelings in het portaal, waar naast de toegang tot de gale­rij een gemeenschappelijke deur was voor de appartementen erboven. Zijn blik gleed langs de namen naast elke deurbel. Daarna bekeek hij het rijtje brievenbussen. Ook hier trof hij de naam van de student helemaal bovenaan. Uit zijn bus stak een reclame­folder langs de gleuf naar buiten. Voor­lopig had hij hieraan genoeg.

   Het zien van een nabije brasserie nodigde hem uit voor een fris biertje. In de drukke gelagzaal vond hij een vrije zitplaats aan het venster. Als uitkijkpost om het woon­blok boven de galerij te observeren, had hij het niet beter kunnen treffen. In het onderste gedeelte van het leien dak, dat sterk naar de kroonlijst ­helde, zaten twee ovaal­vormige ramen. Er brandde geen licht. In het donker oogden de ven­sters als slappe horloges, ge­schil­derd door Salva­dor Dali vóór hij er een paard mee opzadelde.

(WORDT VERVOLGD...)