rond zes uur smorgens beginnen te hoesten, en daar niet meer meê kunnen stoppen. daarom dan maar opgestaan, algauw. hoe jammer! maar goed: éérgisteren heb ik twaalf uurs quasi aan één stuk door geslapen, dus die reserve draag ik wel even meê.
mollie was al naar school vertrokken - het is alsof haar lessen, in wilryk, rond middernacht al beginnen. rocco en luv kon ik nog nét gedag zeggen, terwyl zy achter zich de deur dichttrokken.
het administratieve werk van my afgeduwd, om in plaats daarvan wat heet te "taffelen"; dit "taffelen" willende zeggen, een frivole maar daarom niet ontrefzekere vorm van opruimen. de halve vaat doen, de verkleedspullen van gisteren in dozen naar de garage brengen, andere kartonnen dozen leêg maken voor het oud papier van morgen.
het hierboven beschreven werk is van een kolossaal belang, net zo doorslaggevend als het bezig zyn met het componeren van jouw magnum opus. je kan niet ademen, niet léven in een huis dat té hard overhoop staat!...
goed, nog steeds is er nood aan een driedaagse grote kuis...
rond halftien naar het oud badhuis, om elf uur de première van "het geheim van stuivenberg". in de namiddag nog een tweede vertoning.
ik wist zelf niet wat te denken van dit product, en ik geloof wel nog steeds in alle oprechtheid dat dit stuk nog béter had gekund - maar dat is niet eerlyk, de tyd en de omstandigheid en de situatie spelen nu eenmaal evenééns meê; en binnen deze kaders moet gezegd: het was feitelyk een verdomd tof spel. kinderen zyn ook een bloed-eerlyke jury, zeker de kinderen van antwerpen-noord; die breken het kot af als je ze verveelt. en dat deden ze dus zeer duidelyk niét. we brengen een zuivere detective; "wie vermoordde de commissaris van de stuivenberg", met drie verdachten in huis: een heks, een weêrwolf en een killer-zombie; zelfs nadat, op het einde, werd blootgelegd dat de zombie de grote schuldige was, kwamen er nog kinderen naar my toe om te zeggen: "volgens ons heeft toch eigenlyk wel de héks het gedaan!"...
was total fun om te doen, normaal heb ik er een broêrtje aan dood om twee voorstellingen direct na mekaâr te spelen maar in dit stuk verbrand ik maar één zesde van myn normale energie - omdat we het stuk met zessen brengen. dwz ik zou dit stuk effectief op één dag zes kéér kunnen spelen.
en als het moést, maar dan met tegenzin, twaalf keer.
veel herrie op straat, rioleringswerken.
nu is het rustig, kwart na zeven savonds, huiselyke vrede en rust... het zyn goeie tyden voor my, ongemeen hard werken maar evenwicht en warmte schragen my...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten