info: vitalski3@gmail.com
dinsdag 15 oktober 2024
onderschat / overschat
overschat: de connectie tussen indianen en de pyl-en-boog
naar waarde geschat: dat schip in oostende genaamd "de mercator"
alternatieve feiten
1. kapucyn-apen kunnen leren met geld om te gaan. na een tyd ontdekken ze dan zelf de waarde van "sparen", ze kopen opeens véél nootjes aan wanneer die eventjes goedkoper zyn, ze schieten voor met rente, en ze beginnen ook te seksen voor geld. ongelooflyk he...
2. als je ogen bewegen, bewegen je trommelvliezen ook altyd. de wetenschap weet nog niet precies waarom. maar alleszins zyn het gehoor en het gezicht nog nauwer met mekaâr verbonden dan men reeds aannam.
3. het is wetenschappelyk aangetoond dat zwangere vrouwen gedurende hun zwangerschap een beetje dommer zyn dan anders (geheugen en cognitie gaan erop achteruit.)
4. hoewel de serie in fullcolour verscheen, is de uitgave "de torens van schemerwoude - compleet verzameld" in zwart-wit. waardoor ik twyfel of ik dit wel wil.
state of being, 15 october 2024
vergaderinkje in dancing dive, carnotstraat, om twee uur smiddags. de weg daar naartoe: klam en onheimelyk; regenweêr, regenjas. de vergadering zelf wel best goed. die conference rond "duurzaamheid", waarover ooit sprake was, want die ze zouden willen aanbieden aan bedryven, gaat toch wél door. speciaal daarom myn notities van aûgustus nog eens bekeken, en die waren niet slecht, feitelyk... komt goed... het is weêr een job...
mollie was ziek thuis, dwz ipv naar school; doch: allicht alleen maar omdat ze iets verkeerds had gegeten (een voos ysje, voor het slapengaan, gisteren...) savonds is ze wel naar haar musical-cursus gegaan, rond halfelf in het donker haal ik haar dan op aan het rond punt van wommelgem...
in de namiddag bleef ik aldoor in slaap vallen, onder een toren van zachte kussens in de zetel. as usual. ik kreeg totaal niks voor mekaâr - maar: dat dondert niet. fuck dat altyd willen of moeten werken.
op de website van de vrt gekeken naar die belpop docu reeks, met name die twee afleveringen over belgian dance. àltyd opnieuw dat ene zelfde riedeltje in die belpop-reeks: dat de vlaamse radio en tv zelf, destyds, niet meê waren - niet een béétje niet, maar totààl niet, met opzet niet; bvb milk inc, die over geheel de wereldglobe uitverkoopt - maar alleen op de vlaamse radio totaal niet erkend wordt, en op de vlaamse tv, in interviews, alleen maar wordt uitgelachen, door ex-katholieke spelletjes-presentatoren. in dit moerasland moeten wy overleven, broeders. het zal altyd zo zyn - maar het is ook van belang om te begrypen dat dat niemand zyn schuld is. er hoeft dus helemaal niet om verbitterd te geraken.
frankryk slash belgië is franquin; vlaanderen is mehro. dat is het verschil. het verschil tussen mehro en franquin, is het verschil tussen vlaanderen en de volwassen wereld daarbuiten.
op de website van de vrt gekeken naar die belpop docu reeks, met name die twee afleveringen over belgian dance. àltyd opnieuw dat ene zelfde riedeltje in die belpop-reeks: dat de vlaamse radio en tv zelf, destyds, niet meê waren - niet een béétje niet, maar totààl niet, met opzet niet; bvb milk inc, die over geheel de wereldglobe uitverkoopt - maar alleen op de vlaamse radio totaal niet erkend wordt, en op de vlaamse tv, in interviews, alleen maar wordt uitgelachen, door ex-katholieke spelletjes-presentatoren. in dit moerasland moeten wy overleven, broeders. het zal altyd zo zyn - maar het is ook van belang om te begrypen dat dat niemand zyn schuld is. er hoeft dus helemaal niet om verbitterd te geraken.
frankryk slash belgië is franquin; vlaanderen is mehro. dat is het verschil. het verschil tussen mehro en franquin, is het verschil tussen vlaanderen en de volwassen wereld daarbuiten.
voorts...
rocco james conan is, jammer genoeg, zyn halloween-spulletjes reeds aan het bovenhalen geweest...
rocco james conan is, jammer genoeg, zyn halloween-spulletjes reeds aan het bovenhalen geweest...
het is één uur snachts en op de achtergrond speelt "the fall", byzonderlyk de plaat geheten "this nation's saving grace". ben er geen fan van, maar het is eens iets anders...
precies dat ik, lezers, nog één koffi gaan aanvangen...
koffi is jazz, en jazz is vryheid in de nacht...
gast-auteur
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
76.
‘Te veel!’ zei de man. Niettemin pakte hij het geld aan.
‘Als jij dan zo vriendelijk wilt zijn me een eindje weg te brengen? In het café verderop kan ik een takeldienst opbellen.’
‘O daar... Vooruit dan! Stap in!’
Hoezeer Jungheinrich gewend geraakt was aan luxe en comfort, besefte hij pas toen de bestelwagen onder zwaar gedaver vertrok. De diesel draaide zo luid dat je elkaar nauwelijks kon verstaan. Bovendien zat hij tegenover een tochtgat. Maar al die ongemakken maakten de rit voor hem juist bijzonder. ‘Ken jij dat café?’ vroeg hij, over de geluiden heen brullend.
Met iets van een binnenpretje haalde de man zijn schouders op. ‘Er gaan wilde verhalen over.’
‘O ja? Laat horen!’
‘Vorige week had de baas er een onwillig meisje naakt op een stoel vastgebonden.’
‘Oei!’ riep Jungheinrich verontwaardigd.
‘Wellicht is het allemaal sterk overdreven!’
De auto remde met een snerpend geluid, alsof twee stalen platen over elkaar schuurden. Op de parking voor het café stond enkel een rode Porsche.
De bestelwagen liet Eduard midden de stinkende uitlaatgassen achter. Met de bedoeling een kijkje achter het gebouw te nemen, haastte hij zich langs de oprijlaan. Ook hier wachtte hem een teleurstelling. Daar was een betonnen hok, amper groot genoeg om haar autootje in te stationeren.
‘Hé, wat moet jij hier?’ Vanessa's gewezen vriend, gekleed in een ribfluwelen broek en leren jekker kwam met ‘n vies gezicht tot bij hem gehuppeld.
‘Ik wou effe kijken of er een Renault in 't schuurtje staat.’
‘Nee. Maar overtuig jezelf! Ik loop even mee!’
Terwijl Eduard zijn nette schoenen bij elke stap voorzichtig tussen de modderplekken liet neerkomen, legde zijn gezel de afstand huppelend af. ‘Zaterdag is het wagentje tijdens een trouwfeest gestolen. Stel je voor!’
‘En weet je wie of waar de dief is?’
‘Haar echtgenoot. Maar morgen staat ze hier toch weer voor de deur.’
‘Denk je?’ Na deze uitleg vond Eduard het niet meer nodig verder te gaan. Hij zou deze snoeshaan eens op zijn nummer zetten. ‘Je vergist je, maat! Vanessa is bij mij ingetrokken. Morgen vliegen we voor drie maand naar Mallorca. Nu was ze even weg. Daarom meende ik dat ze voor haar vertrek nog wat oude spullen wou oppikken.
(WORDT VERVOLGD...)
maandag 14 oktober 2024
waar was je te zondag
giggen met
van bendegem en braeckman
in het salon op zondag
was ongemeen fyn,
uniek atmosfeertje,
en ook zéér goeie taart!...
waar was je te zaterdag
naar myn eigen toneel gaan zien
alweêr zeer fyn
hiero dirk beckers en annemie bryssinck,
zien dat ik die naam goed spel want annemie zit iedere dag op deze blog
meer vooraan ook myn pa en ma...
waar was je te vrydag
kiki
dc snakedriver
op het podium in begynendyk -
inderdaad hadden we daar zo'n zeer mooie blauwe achtergrond...
victoria live in begynendyk
begynendyk was echtwaar een succes,
in die mate, dat we hier in 2024 iedere maand langskomen.
terloops moet ik ook benadrukken dat onze mààndelykse doortocht in gent ook wél een succes was, maar dat we dat alleen maar hebben moeten stilleggen: wegens logistiek een té zware opdracht; tapkranen en gehele lichtstaketsels elke keer helemaal naar daar brengen; en weêr afbreken tot vier uur snachts; het was té veel werk, té...
GAST-AUTEUR
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
75.
Toen de woorden tegen de betegelde muren uitstierven, voelde Jungheinrich een tweede verlatenheid over zich komen, net als na de dood van Irma. Vanessa was vertrokken! Hij hoefde niet in de stalling te gaan kijken of haar autootje er nog stond. Dat ze in zo'n rare bui was, zei al genoeg. Hij had haar nooit alleen mogen laten.
Het eerste wat hij deed was een whisky achteroverslaan. Daarop probeerde hij helder na te denken. Dat zij geen boodschap had achtergelaten, gaf hem hoop. De behoefte om er een poosje tussenuit te knijpen, hoefde niet te worden verklaard. Een andere mogelijkheid was dat zij zich naar haar vorig adres had begeven om, ondanks de voldoening over haar nieuwe kleren, toch enkele oude spullen op te halen. Ik mag me niet bezatten, dacht hij. Stel dat ze straks terugkomt! Hij probeerde de aanblik van de lege kamers te verdragen, het brute feit van haar vertrek onder ogen te zien. Hij probeerde te geloven dat zijn droefheid de neerslag was van een nog groter verdriet, zoals daar was: de eindeloze verveling die op de dingen rust en waarvoor iedereen voortdurend op de loop is. Vandaar de tijdelijke uitkomst die de fles bood. Het was een verlangen dat altijd terug zou keren, tot hij er niet meer aan kon weerstaan.
Hij kwam op een idee. Hij zou zijn zoon en kleinkinderen bezoeken! Enkele uren afleiding konden hem de ellende van het wachten besparen.
Daarmee begon zijn eenzaamste avontuur. Toen hij bij zijn zoon voor een gesloten deur stond, had hij wel kunnen huilen. Hij had iets willen ontlopen, iets waarvoor hij geen naam had, maar dat niettemin bestond en een verpletterend gewicht van eenzaamheid op hem drukte. Radeloos stapte hij weer in zijn wagen. Hij moest er zo snel mogelijk achter komen wat Vanessa bezielde om zomaar weg te lopen! Heel wat kilometers reed hij blindweg: een door ‘n kogel getroffen hert, door een woeste meute nagezeten.
Door zijn haast veroorzaakte hij een klein verkeersongeval. Even voor Wuustwezel raakte hij een tegenligger in de bocht, waardoor zijn wagen met een wiel in de sloot belandde. Het andere voertuig, een met roestplekken bezaaide bestelwagen, bleef netjes achter de witte lijn midden de rijweg, wat duidelijk maakte wie van beiden te ver van zijn baan was afgeweken. Naar de roest te oordelen, was de bestelwagen klaar voor de schroothoop; een aanduiding dat hij het accident snel zou kunnen afhandelen. De chauffeur nam niet eens de moeite om uit te stappen. Hij stak het hoofd naar buiten en wees naar zijn verbrijzelde zijspiegel; een kalme man van wie hij goddank geen beledigingen in ontvangst diende te nemen. Toen Eduard met de hand aan zijn portefeuille, voorstelde om het zaakje in der minne te regelen, was de tegenpartij het volkomen met hem eens. Alleen rees de vraag hoeveel een nieuwe spiegel kostte. Hij haalde vier bankjes van honderd voor de dag.
(WORDT VERVOLGD...)
zondag 13 oktober 2024
zaterdag 12 oktober 2024
dakkan / dakkanni
dakkan: op een dag worden namen afgeschaft, en hebben we gewoon allemaal een nummer.
van alle massa-moordenaars
heeft president assad het
meest onschuldige uiterlyk
dakkanni: president assad die vandaag naar de voorzitter van zyn lyfwacht heeft gebeld met de vraag, om uit te vissen of er een syrische vertaling bestaat van de roman "een eiland worden" van paul de wispelaere.
onderschat / overschat
overschat: het "ondemocratische" van een geconstrueerde regering.
naar waarde geschat: hesp
alternatieve feiten
1. het eerste gesproken woord van mickey mouse was: "hotdogs!"
2. hoewel mickey en minnie mouse niet tezamenwonen, zyn ze volgens disney zelf toch wel degelyk getrouwd.
3. het idee om eerst tezamen te wonen, en dan pas, na een soort proeftyd, te trouwen, is een maatregel die niet baat maar ook niet schaadt. de kans op een echtscheiding is precies even klein/groot als by koppels die meteen trouwen van zodra ze tezamenwonen.
4. in japan mogen mannen ogenblikkelyk na een echtscheiding hertrouwen. vrouwen zyn wettelyk verplicht eerst minstens een halfjaar te wachten.
5. japan is een conglomeraat van 6800 eilanden.
6. op het japanse eiland okinawa wonen de twee oudste mensen ter wereld, de ene is 116, de andere is 117 jaar oud.
7. op de website van "tripadvisor" kan je exact 117 commentaren lezen van klanten die hun mening geven over de hotdogketen "snoopy hotdogs".
8. dit was: hotdogs - mickey mouse; mickey mouse - tezamenwonen; tezamenwonen - echtscheiding; echtscheiding - japan; japan - eilanden; eiland - 117; 117 - hotdogs.
state of being, 13 october 2024
twee uur snachts is het - en nog altyd ben ik niet aan myn meest essentiële huiswerk begonnen: het opfrissen van de stuff in myn geheugen, betreffende lewis carroll, zoals die kennis pertang binnen een paar uur reeds paraat zou moeten zyn. maar niét dat ik aldoor liep te lanterfanten. wél ben ik rond middernacht de duvels reeds koud gaan zetten, in het salon in de wolstraat, en wél was ik savonds op de toneelvoorstelling van "pech en geluk".
overdag was ik ook wel bezig maar niet hàrd bezig: doordat ik door de wedstryd in begynendyk feitelyk buiten westen lag. ik kwam gisteren pas om vier uur snachts thuis, maar moest dan nog douchen en het plafond schilderen, et cetera.
dat "plafond schilderen" hier wel niet letterlyk bedoeld...
goed, de blog is al rond - effectief zet ik my nu aan het studeren.
lewis carroll is geboren in 1832.
dat wil zeggen dat hy in 1850 in oxford arriveerde - immers, op zyn achttiende.
in 1851 ging hy voor het eerst, met de railway passage, de old smoke, naar london, voor de "great exhibition" aldaar...
op zyn 24e publiceerden-'ie zyn eerste gedicht... dus in 1856... "solitude", in het magazine "the train"...
preraphaelieten met wie hy bevriend geraakte: william morris, dante rossetti, john ruskin...
de drie voornaamste zusjes die de dochters waren van de decaan van christ church, henry liddle: alice, lorina, edith.
de "golden afternoon", de boottocht met die drie zusjes, toen "alice in wonderland" werd geconcipieerd, was in wélk jaar, don vitalski? in 1862. hoe kan ik dan weten? omdat carroll toen precies dertig was, jongen...
zo kan je ook weten dat "alice in wonderland" voor het eerst werd gedrukt in 1865. want éérst had carroll een jaar lang een writer's block, dàn werkten-'ie een jaar lang aan zyn prachtige manuscript, en dàn nog eens een jaar lang was ie met john tenniel, de illustrator, bezig aan het eindproduct.
ja, dat weet ik wel allemaal...
het is het disney-verhaal dat ik nog eens moet bekyken...
GASTAUTEUR
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
74.
Vanessa bewoog niet. Daardoor zag hij des te beter dat ze slikte en geen woord over de lippen kreeg. Het kwam hem voor of hij niets anders had verwacht. Eigenlijk reageerde zij normaal. Hoe geweldig haar nieuwe situatie er ook uitzag, hij kon zich voorstellen welk een inspanning het vergde zich aan de plotselinge verandering aan te passen. ‘Maak je geen zorgen, liefje.’
Bij deze woorden kwam er een nieuwe traan. Hoewel hij zijn best deed haar te troosten, voelde hij het aan als een weldaad haar te zien schreien. Het bevestigde andermaal dat Vanessa niet enkel openstond voor de goedkope grapjes en het dure plezier dat ze de laatste dagen hadden beleefd.
Door op te staan kon hij haar met rust laten en, zolang haar verdriet duurde, koffiezetten en de tafel dekken. Na zijn verblijf in de badkamer besloot hij een kijkje te nemen.
Bij het openen van de gordijnen zweefde een zwak daglicht over de lakens waartussen Vanessa met opgetrokken knieën lag. ‘Tijd om op te staan, liefje!’ begon hij, quasi opgewekt. Daar Vanessa niet meteen antwoordde, voegde hij eraan toe: ‘Ik moet naar de bank.’
‘Ga alleen!’ zei ze, zonder hem aan te kijken.
Verbaasd ging hij aan het voeteneinde zitten. ‘Vertel me meisje, wat is er?’ Het lukte niet zo best zijn vaderlijke toon te vermijden. Na een minutenlange stilte zei hij: ‘Zullen we morgen naar Mallorca vliegen? Dan nemen we twee maanden vakantie. Of gaan we ergens anders naartoe? Ik heb nog een prachtig buitengoed in de Ardennen!’
Eindelijk kwam er reactie. Zij schudde haar hoofd. ‘Dat is niet wat ik wil!’
Plotseling had Eduard het gevoel of hij iets ontdekte. Dat is het! Ja, dat is het wat ik in haar altijd zo merkwaardig heb gevonden, schreeuwde een gedachte. Dat is het wat me in haar aantrekt: zij geeft geen zier om geld! Voor hem, wiens hele leven door bezittingen in beslag was genomen, leek dit verschijnsel zover van zijn vertrouwde wereld af dat hij huiverde van bewondering. ‘Wat wil je dan wel? Zeg het, en je zal het krijgen!’
‘Ik weet niet wat ik wil!’ schreeuwde ze met haar gezicht in het hoofdkussen.
Volgens hem werd zij door iets innerlijks gekweld, maar zolang zij er niets over losliet, stond hij machteloos.
‘Ik ga ontbijten. Daarna rij ik naar de bank. Zie jij maar wat je doet!’ Om haar te helpen opstaan, gaf hij een kneepje in haar schouder. Onthutst, daar het leek of hij een dode klomp vlees had aangeraakt, verliet hij de kamer.
In de namiddag kwam Jungheinrich weer thuis. Vanessa’s schoenen naast het bed waren weg, en in de eethoek vond hij broodkruimels op haar bord. Hij opende de deur van de badkamer, waar zij, te zien aan de aangedampte spiegels, kortgeleden een douche had genomen. Hoewel er niemand was, verwachtte hij het wonder van haar stem. In een hoekje had zij al de door hem aangekochte spullen op een hoop achtergelaten. Zij moet vertrokken zijn, zoals ze was aangekomen: naakt onder haar mantel. Plotseling gaf hij gehoor aan een onweerstaanbare drang. Hij vroeg zich af waarom hij als een razende begon te schreeuwen. ‘En morgen vliegen we naar Mallorca! Of beter vanavond nog! We pakken dadelijk onze koffers!’
(WORDT VERVOLGD...)
state of being, 12 october 2024
stevige gig in begynendyk daarjuist. komt goed uit, na de verloren stryd in "de kring" in gent. gent wordt natuurlyk opgeslorkt door de minard, de mensen gaan veel liever naar de minard. maar nu begynendyk was een grote drukte en totale rock&roll. zeer goeie acts ook, ik kende er byna niemand van dus totale vernieuwing; een goed aantal daarvan kan ik dan weêr overhevelen naar ons wekelykse clubhuis. is zuiver kolonialisme eigenlyk.
er hangt over dat hele gebeuren een soort van ontroering; het mensen afzetten aan het voordeur, het tezamen de camionet van paul inladen, de silhouetten van mensen uit het publiek op het van regenweêr glimmende asfalt. het is werkelyk léven... het is telkens een béétje geschiedenis maken...
mollie is terug thuis, ik heb haar nog niet kunnen zien maar haar reiskoffers staan weêr in de hall - oef!...
morgen zaterdag... dan ga ik voor de laatste keer naar m'n eigen toneelstuk gaan kyken, "pech en geluk" in het seeftheater...
ja, ik heb een goed leven. ja, dankzy de goden - maar ook dankzy myzelf, doordat ik zélf op tyd heb uitgeroepen: "fuck alles!", en doordat ik kéihard aan het doorvechten ben...
ja, dat is dankzy de goden, want als je ziek of dood bent, doe je ook niet meer veel...
mollie is terug thuis, ik heb haar nog niet kunnen zien maar haar reiskoffers staan weêr in de hall - oef!...
morgen zaterdag... dan ga ik voor de laatste keer naar m'n eigen toneelstuk gaan kyken, "pech en geluk" in het seeftheater...
ja, ik heb een goed leven. ja, dankzy de goden - maar ook dankzy myzelf, doordat ik zélf op tyd heb uitgeroepen: "fuck alles!", en doordat ik kéihard aan het doorvechten ben...
ja, dat is dankzy de goden, want als je ziek of dood bent, doe je ook niet meer veel...
dreamer
ik was compleet werkloos, ook in de zin van dadenloos. er was gewoon niets om te doen. ik strompelde maar wat rond, compleet ideeënloos, al oneindig lang. soms noteerde ik een zogezegd plan of een ingeving op een bladje papier. hoelang zou ik dit financieel uithouden? er was niets om te doen.
zogezegd was dit schilde strand. kleiputten, houten barakken. hier zou ik best een schrale caravan willen, voor een teruggetrokken, meditatief bestaan. maar hier was niets meer te huur. wel stond hier de barak van martinus wolf. die was er niet, maar toch stond zyn vuur nog te branden. wat later moest ik hem en dirk poel ieder helemaal naar huis chaufferen. maar - myn auto stond aan myn nieuwe huis op het noord (daar was ik bezig met verhuizen, zogezegd.) al strompelend passeerde ik goldface die hier in een zeer kleine frituur werkte.
in al die barakken was het een marginale drukte. iemand vroeg een emmer. die ging ik helemaal halen - toen pas zagen we dat die emmer stuk was als een zeef.
zo'n droom was het; wanhoop maar toch ver weg vaagweg zicht op bevryding namelyk door eventueel de mogelykheid tot onthechting...
GAST-AUTEUR
VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken
73.
Vier nachten had Jungheinrich bij haar geslapen. Maar van de privé-voorstellingen, die hij zich in het vooruitzicht had gesteld, was weinig terechtgekomen. Eén keer had zij parmantig in haar nieuw behaatje en slip rondgestapt: een opwindend tafereel dat hem nog liever was dan het uitputtend gevrij dat er spoedig op volgde. Jammer genoeg leek zij zich er weinig van bewust hoeveel zulke fijnzinnige erotiek voor hem betekende. Anders zou ze niet zo vlug in bed gestapt zijn om, ondanks zijn aandringen haar nog eenmaal te bewonderen, de dekens over zich heen te slaan en zo een einde te maken aan deze, zoals zij zuchtend opmerkte, ‘lachwekkende’ vertoning. Eduard was er zeker van dat Vanessa onder zijn invloed spoedig zou inzien dat het prettige aan de liefde schuilt in alles wat aan de laatste fase voorafgaat: het kijken en strelen dat, uitgebreid tot een uiterst geraffineerde cultus, naar een schier eindeloos durend genot kan voeren. Daarmee camoufleerde hij zijn innerlijk beven voor het lege ogenblik na het klaarkomen, de brutale terugval op de realiteit. Dan deed hij liefst de ogen dicht om weg te zinken in vergetelheid en pas de volgende morgen te ontwaken, boordevol nieuwe plannen om de dag samen op aangename wijze door te brengen.
Tot dan hadden ze zich al heerlijk geamuseerd. In Brussel hadden ze na een bliksembezoek aan het Museum voor Schone Kunsten een herfstwandeling gemaakt door het Zoniënwoud. Zij profiteerden van mooi weer. Een lage zon drong door het gele gebladerte, en tussen de hoge, naakte stammen scheen een traliewerk van ragfijn licht. Te midden van deze serene kalmte was Vanessa over het verleden begonnen, over haar huwelijk vooral, - wat zij nooit eerder had gedaan. Naast een stil verdriet was in haar stem ook vastberadenheid te horen. Zij had het over haar vergissingen. Zij hoopte nooit meer in dezelfde fouten te hervallen. Datzelfde ogenblik bleef ze staan en keek hem met een raadselachtige glimlach in de ogen. Eduard begreep dat er een stilzwijgend verbond gesloten werd. Wat dit verbond precies inhield, bleef echter vaag. Zijn enig lichtpunt was aan haar zijde te lopen, bij toevallige voorbijgangers de indruk te wekken dat zij partners waren. Onhandig als hij was, begon hij over zijn zoon. Bang dat deze hun relatie zou bemoeilijken, stelde hij het zodanig voor alsof Herman mettertijd voldoende begrip zou opbrengen. Voor zijn ogen rees echter een enorm conflict. Herman zou haar nooit accepteren; hij zou hem voor een brutale keuze stellen. En dan zou het onvermijdelijke gebeuren. Gedwongen zijn zoon en kleinkinderen de laan uit te sturen, was er niets dat hem meer verdriet bezorgde; tenzij Vanessa hem zou verlaten.
Doordat zij de avond tevoren naar de schouwburg waren geweest, werden ze pas om klokslag twaalf wakker. Vanessa staarde bewegingloos naar het plafond. Opeens schrok hij. Langs haar slaap liep een spoor van tranen. Hij vroeg wat er scheelde.
(WORDT VERVOLGD...)
Abonneren op:
Posts (Atom)
