uit het schriftje

koffi is een drug - maar waar al die andere drugs een ontkenning zyn van de realiteit, is koffi er juist een extra bevestiging van. koffi zoekt zyn roes in de realiteit, in de mechaniék van de realiteit.

ben deckers, ex-toetsenist van de brassers, beschryft dit in zyn mémoires: om van heroïne af te kicken, in een psychiatrisch centrum in halle vertoevende, sloop hy snachts uit bed - om overal waar mogelyk, koffi-filters leêg te lepelen.

smerige vingernagels. gisteren in bad geweest, toch vandaag weêr alsof ik recht uit de koolmynen kom.

mathematisch om niet te zeggen militaristisch in myn slaapgedrag; hier, zo denk ik, is er één vry kwartier? en daar, zo zie ik, is er een tamelyk zachte ligstoel? meteen in de houding, en meteen de vluchtweg herkennen langs dewelken-ik effectief, quasi ogenblikkelyk, in dromenland geraak.

doch van groter belang: het zogenaamde "niet kunnen slapen", byvoorbeeld té vroeg smorgens, niet een kwelling doch juist een zeer groot genoegen, een bedoéling.

de zorgen van de slapeloze hebben slechts in zeer beperkte mate te maken met diens niet kunnen slapen zelf.

koffi is heden myn drug, dat wel, al een hele tyd. koffi-verslaving is jazz.

    de stad swingt, de kelder zingt.