zondag 7 maart 2021
pech en geluk
onderschat / overschat
alternatieve feiten
actua
weird superhero
vreemd gestorven
state of being, 8 maart 2021
drie boeken voor de post prepareren, duurt op zich reeds ook veertig minuten, dus dat is ook genoeg. met b-post verkeer ik kennelyk in een staat van oorlog, zelfs; een exemplaar van "het verborgen ryk" dat voor Lizzie uit Berchem was bestemd, werd twee keer na mekaâr zonder nadere pardon naar me teruggestuurd, op den duur is liz zelf ervoor naar het kantoor gemoeten, om te horen wat er niet klopte (ze konden haar die uitleg niet telephonisch mededelen, en ook niet via mail - misschien had een gele briefkaart ook wel nog gekund...); die boekjes werden teruggestuurd: omdat er op de envelop geschreven had moeten staan, naast de huisnummer, die wel correct was, "bus 001". er is aan haar deur maar één brievenbus - dus vandaar: 001.
de helft van myn boekjes geraken gewoon niet meer ter plaatse, ik ga op eigen krachten, binnenkort een privé-postdienst uit de grond moeten stampen - en dit alles, onderwyl ik éigenlyk best wel in aanbidding verkeer tot de post.
morgen radio, de bindteksten, tim hier thuis. dinsdag vier uur lesgeven in schoten. woensdagnamiddag thuis digitale seminar. donderdag twee uur lesgeven in schilde. myn stripverhalenleesvoer is er stilaan weêral doorgejaagd - een té dure grap.
gastauteur
HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
32.B.
Hortensia daarentegen was zichtbaar in haar nopjes. Haar hoogrood aangelopen gezicht verraadde dat ze dankzij de terugkeer van haar verloren zoon midden een heel ander verhaal zat. Een voor haar weliswaar druk maar tegelijk vrolijk en hoopvol verhaal. Overschatte zij daardoor haar fysieke krachten? Toen ze met die zware ketel in haar ene hand voor Roosje een tweede pollepel soep uitschepte, stootte ze Kamiels glas om. Pech dat het op de vloer viel. In duizend stukjes. Dit bracht wat oponthoud met zich mee. Want hier holden twee speelse zwartwitjes rond. Bijgevolg moesten de scherven zonder uitstel worden bijeengeveegd.
Roosje kwam al met een veger aanlopen. Kamiel opende de onderste kastdeur, op zoek naar een vuilblik. Bij het overeind komen had hij er geen rekening mee gehouden dat de bovenste glazen deur met daarachter een Delfts blauw servies eveneens openstond, zodat hij er met zijn achterhoofd zwaar tegenaan stootte. De jank voorspelde weinig goeds. Over Kamiels gespreide vingers overheen de kwetsuur, liep een bloedspoor.
Hortensia vloog recht. ‘Snel je hoofd onder de kraan! Een flinke straal koud water ontsmet! Stelpt het bloeden ook!’ Onder de druk van haar hand dwong zij hem naar de kraan boven het aanrecht. Nog tijdens de zorg gaf de moeder zich over aan haar niet te stelpen liefde. ‘Maar jongen toch, doet het pijn? Pijn? Doet het vreselijk pijn?’ Wel drie opeenvolgende keren.
Voor mijn part was haar reactie driewerf overdreven. Flauw. Ja superflauw. Alleen een moeder is zulke flauwheid toegestaan, bedacht ik, lettend op Kamiels reactie die verder geen kik gaf.
WORDT VERVOLGD
zaterdag 6 maart 2021
dakkan / dakkanni
dakkan: duizenden en duizenden en duizenden mensen die in 2022 hun corona-premies allemaal gaan moeten terugbetalen.
pech en geluk
pech: enid starkie die op het einde van haar rimbaud-biographie tot de conclusie komt dat Rimbaud het prototype is van "het verspilde leven"...
geluk: de herinnering aan de lectuur van die fantastische biographie toen ik een jaar of twintig was...
boekbespreking
"hauteville house"myn god, hier zyn reeds vyftien delen van verschenen!ik zou een pak slaag verdienen om, met myn eigen totale gebrek aan talent, iets sléchts te zeggen over deze reeks, die immers alles heeft van een uiterst virtuoze en zorgvuldig uitgewerkte kathedraal, en die garant staat voor een erg fyne leeservaring. volgende kanttekening is dan ook maar iets met een gebroken potlood in de lucht, van generlei tel...er zyn véél boeken en verhalen die een volstrekte mash-up bieden van zoveel mogelyk 19e eeuwse personages door mekaâr; "league of the extraordinary gentlemen", "penny dreadful"; dat idee is eigenlyk tot een genre geworden, en in principe trekt my dat aan ook, doordat ikzelf my tamelyk goed gespecialiseerd weet in 19e eeuwse cultuur. en toch: de verhalen die er dan meê worden verteld, kunnen gewoon nooit boeien. het zal wel zyn dat verlaine naar egypte trekt, het mag gebeuren dat dorian gray zyn revolver richt op victor hugo; het blyft dat museum van personages, die in hun belang het plot dat ze tezamen moeten vormen, overstygen.dus ik wil al die andere veertien boeken nu ook wel graâg lezen - maar dit zal me nooit echt kunnen platslaan als een gemiddelde tex willer. te veel een meanderen, te weinig één focus naar één eindpunt.
geschiedkundig addendum
dat "hauteville house" is het huis waar victor hugo verbleef toen hy uit frankryk werd verbannen, een eer die hem overigens eigenlyk te groot was. dat grote, witte huis bevindt zich in guernsey, een erg fascinerende locatie, een eiland aan de kust van normandië maar deel van de britse kroon...
actua
waar was je te zaterdag
state of being, 7 maart 2021
gastauteur
HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
31.B.
‘Zo rap mogelijk. Maar zal ik niet eerst met Kamiel praten?’ Daarmee legde ik haar en mezelf voorlopig het zwijgen op.
In die verstilde toestand liepen we zij aan zij door de straten. Hoewel er van alles te zien en te beleven was: passerende auto’s, voetgangers en fietsers, ervaarde ik deze gewaarwording, juist doordat we zolang onderweg waren, als continu hetzelfde. Ik zou zeggen: zoals de lege zone in een dokterswachtkamer, waarin niks anders gebeurt dan het komen en gaan van patiënten. Het had iets van inademen, en na het uitstoten van de lucht, opnieuw inademen. Op zich leidde dit zetten van een stap, gevolgd door weer een stap, nergens heen. Niet naar het vermaak van dans of zang, niet naar hydraulische ontdekkingen, niet naar de onbeschrijflijke sensaties, gelegen in het doorploegen van een gekloven wereldbol. En toch maakte ook die lege zone noodzakelijk deel uit van mijn leven. Het was beslist een laatste mogelijkheid. Juist doordat deze leegte nergens heen leidde, maar feitelijk ook niet leeg te noemen was, sloeg zij me als een vuist in het gezicht.
Alles wat mensen pas als echt gebeurd beschouwen, waardoor dit als een verhaal kan naverteld worden, nam pas weer een aanvang toen Roosje haar sleutel in het slot stak en de voordeur ver genoeg openzwaaide om me binnen te laten.
32.
Het verhaal begon al toen die lieve Hortensia me vriendelijk welkom heette. ‘Je kan met ons warm eten. Ik heb een volle pot verse erwtensoep. En aardappelen zijn er ook meer dan genoeg. Ga zitten!’
Ik nam plaats tegenover Kamiel. Zoals hij zonder een spier te vertrekken recht voor zich uit bleef staren, leek hij minder blij met mijn komst. Of anders verkeerde hij in zijn eigenste nergens heen leidende, lege zone. Rustig voor zich uit kijken en in- en uitademen was beslist te verkiezen boven de angstige gedachte bij het verhaal dat de politie hem alsnog op het spoor zou komen.
WORDT VERVOLGD...
vrijdag 5 maart 2021
reklaâm
"dit is even goed als thomas pynchon" (didi de paris op facebook)
mail vitalski3@gmail.com.
onderschat / overschat
alternatieve feiten
uit het schriftje
dreamer
johan braeckman had voor my een comedy-optreden geregeld. ik had echter maar één A4-tje aan los materiaal by mekaâr. dat kon nog wel iets worden maar dit was nog totààl niet klaar. het hoefde maar een halfuur te duren maar dat zou ik niet rekken. toen zei die "het moet wel om halfvyf gedaan zyn", maar het was nu nog maar drie uur - dus moest ik dan zelfs een uur en een half spelen??
gast-auteur
HEKSENJACHT
door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
Hoelang Kamiel bij zijn moeder zou blijven, had Roosje niet gezegd. Om die reden wilde ik de kans om hem daar te treffen, geen dag uitstellen. Misschien was hij ondertussen wat redelijker geworden. Maar met een halve gek weet je nooit. Na het doodsgevaar waaraan ik in Saint-Hubert op 't nippertje was ontsnapt, kon dat bezoek best onder Roosjes vrijgeleide gebeuren.
’s Anderendaags maakte ik mijn opwachting bezijden de koekjesfabriek. Verscholen achter een uitspringende gevel met zicht op de openstaande poort zag ik Lucretia tussen de massale stroom van koekjesmeisjes als eerste van de band naar buiten rollen. Waar ik had verwacht dat de eerste zolang op de tweede zou wachten, liep zij zonder aarzelen rechtdoor! Ofwel had Roosje zich voor de zoveelste keer ziek gemeld. Ofwel zat er sinds gister tussen hen een ferme haar in de boter! Na me aan Lucretia’s wereldbol meer dan te goed hebben gedaan, zou ik beter aan mijn hydraulisch project voortwerken, redeneerde ik verder. Anders komt er nooit iets van! ’t Is waar: zoals wij samen hadden gedanst en gezongen, kon ‘t er flink mee door. Maar nu eerlijk: wat in ’s hemelsnaam had ik dit scriptmeisje verder te vertellen, buiten dat zij, wat Kamiel betreft, beslist gelijk had?
Hé, daar gleed Roosje zonder enige haast als allerlaatste van de band. Voor mij betekende het dat de tweede, door het gezelschap van de eerste te vermijden, besloten had om in haar eentje naar huis te gaan. Ik voegde me bij haar. Vroeg of Kamiel nog thuis was.
Roosje trok haar schouders op. ‘We zullen zien! Wanneer maak je die heks een kop kleiner?’
WORDT VERVOLGD...