vandaag erbygekomen: 31 maart 2022: "beuling met appelmoes", vooruit, boechout
alle andere data: https://vitalskiblog.blogspot.com/search?q=robur
donderdag 23 september 2021
agenda
dakkan / dakkanni
dakkanni: dat dieren kunnen praten, moet kunnen, maar dat een kwal de "R" kan uitspreken, is onmogelyk.
onderschat / overschat
onderschat: albert pinkham ryder
overschat: bob woodward
naar waarde geschat: fernando pessoa
alternatieve feiten
2. het huis waar wy vandaag wonen, was heel vroeger van een dokter; maar vlak voor wy erin trokken, was het van een mens die een resibureau runde.
3. steven vangool zyn gloednieuwe sportfiets werd gejat, in zyn eigen gang by hem thuis.
4. een exemplaar van "monsterbusters" opsturen naar los angeles, kost aan postzegels 9 euro.
5. de eerste "baard en kale" dateert van 1938. de kale was er een paar weken eerder dan de baard.
6. factoren die de kans verhogen op zwangerschap van een tweeling, zyn: een leeftyd boven de 35, andere tweelingen in de familie, relatief groot zyn.
actua
ranking
top 10
disney cult
1. the black hole
2. the watcher in the woods
2. the watcher in the woods
3. tron
4. blackbeard's ghost
5. darby o ginn & the little people (zie photo onder)
6. the cat from outer space
7. flight of the navigator
8. rocketeer
9. the sword in the stone
10. the nightmare before christmas
waar was je ten donderdag
rappers versus dichters, deStudio...
overdag de hele dag slapen, om savonds die twaalf minuten te kunnen optreden...
dat ging, maar ik was toch precies stoned...
state of being, 24 september 2021
ik noteer dit om drie uur in de namiddag. daarstraks ben ik de kinderen naar puurs gaan brengen, er was geen alternatief. de zon deed wel goed, en de baan was rustig genoeg.
meteen daarna ben ik in de zetel in slaap gevallen op zo'n manier, dat je begrypt dat ik toch echt nog geen 100% genezen ben. ik hoorde luv thuiskomen en ik wilde haar gedag zeggen - maar met de beste wil van de wereld kon ik myn ogen niet openkrygen.
nu spaar ik myn krachten zo goed en zo kwaad als ik kan; namelyk om straks toch wél die gig in deStudio te kunnen gaan afwerken. de slush niet meêgerekend, alleen maar het actuele staan optreden op zich beschouwd, gaat dit over één kwartier doorvechten - dat moét lukken...
ik heb er ook echt wel zin in; dit dagenlange liggen, heeft een teveel aan getob met zich meêgebracht, op den duur is niéts nog de moeite en kan je al net zo goed door het raam springen. ik moet actie en avontuur.
dreamer
ik droomde dat ikzelf een leerling was, in precies dezelfde klas als in 1987, wat best ontroerend was (ik was, in de latynse, de enige jongen tussen zeven meisjes, die allemaal heel goed voor my waren.) we kregen engels les van guido belcanto. hy gaf op precies diezelfde verstrooide, lichtjes afwezige manier les als ikzelf, dus dit was een zeer handige manier om zoiets eens bezig te zien. op het einde van de les werd hy wel kwaad, omdat hy vond dat er bepaald bestek niet goed geschrobd was, we moesten dat allemaal nog in orde brengen, in een grote waston vol met sop.
gast-auteur
ALS EEN JONGE VROUW
door robertus baeken, vanuit de aardbeienvelden
72.
Toen Mieke onverwachts door een heer werd aangesproken, wekte ze bij hem vast de indruk van een tussen het publiek verdwaalde doofstomme. De man toonde zijn pijp en vroeg haar andermaal om een lucifer.
Terwijl ze zag hoe hij met behulp van haar aansteker een wolkje liet ontstaan, kreeg zijn gezicht iets bekends, alsof zij deze gezette veertiger met buikje al eerder was tegengekomen. De heer had een zwarte, ruig geknipte ringbaard. Hoewel er, buiten dat hij in goeden doen leek, niets bijzonders aan hem viel op te merken, was hij niet iemand die ze achteloos zou voorbijlopen. Er ging een vertrouwenwekkende rust van hem uit. ‘Ben je alleen?’
‘Mijn vriend staat daar, bij dat groepje studenten!’
‘Och ja… Klopt het dat jullie uit de Kempen komen? In de lente zag ik jullie elke morgen met de fiets naar school rijden. Meestal ter hoogte van de Antwerpse Steenweg, richting Turnhout. Dan dacht ik altijd: Hé, wat een leuk stel! Is hij niet de jongste van Beaumont?’
‘Hé, jij kent ons!’ Dat hier temidden van al die vreemden iemand uit eigen streek rondhing, stelde Mieke nog meer op haar gemak. ‘Misschien zou ik ook eens langs die verfklodders moeten lopen; al was het maar om niet uit de toon te vallen,’ bekende ze eerlijk. ‘Jammer, ik begrijp geen bal van moderne kunst. Dat heb je als je recht onder de koe vandaan komt. Ik weet meer af van spruiten of bloemkool!’
‘Ieder zijn meug. Ik snap dat een artiest zich vrij moet kunnen uitdrukken; al zou dat voor mij geen excuus mogen zijn om zich hierbij ook te ontdoen van het meesterschap.’
Volgens Mieke deed de heer een belangrijke tegemoetkoming door op haar niveau te praten. ‘Of zouden die ruw getrokken penseelstreken toch iets hebben dat aan me ontsnapt?’
‘Ja, wellicht kijken jij en ik niet aandachtig genoeg, en moeten we ons nuchter vooroordeel bij de koe laten.’
‘Dit is niet om te lachen! Zelf zie ik er geen heil in uit een boerengat vandaan te komen.’
‘Hoezo? Dat is toch geen schande?’
Mieke verstond zijn uitspraak als een tweede tegemoetkoming. ‘Vreselijk toch, om levenslang tot boerendeerne veroordeeld te zijn!’ Oog in oog met een tijdelijk blinde drang tot zelfdestructie, had het arme sloofje haar nood aan een boeiender leven er in één ademtocht uitgeflapt. De man keek verveeld opzij, wat de indruk wekte dat hij haar redenering niet tot het einde had gevolgd. Kon zij het helpen? ‘Excuseer me, ik moet naar mijn vriend.’
Zo kwam ze bij Francis aan. Van terzijde ving ze juist diens laatste woorden op: ‘Ik had jullie toch gezegd: Wim is een genie!’
Het lichtvaardig gebruik van diens superlatief kwam Mieke ronduit vals voor, als het hier zoveelste aanwezige knutselwerk. ‘De mens bedriegt vooral zichzelf,’ blies ze hem zijn eigen waarheid in het oor. ‘Behalve een bruut is dat genie evengoed een dief! En waarom zouden al die eigenschappen ook niet in dezelfde persoon te verenigen zijn? Genie, - en lafbek, zoals jij?’
WORDT VERVOLGD...
BLOG OP DONDERDAG
al weet ik my uiteraard voornamelyk opgetogen; voornamelyk namelyk om het feit dat ik er, klaarblykelyk, zonder ziekenhuis-avonturen vanaf schyn te komen. dus niet, zoals axel daseleire, eerst nog een omweg langs een coma. zelfs heb ik, in de vroege avond, gestaâg kunnen repeteren met steven vangool - hy op een stoel, ikzelf onder een deken in de zetel.
dinsdag 21 september 2021
onderschat / overschat
onderschat: het litteraire tydschrift "de parelduiker".
overschat: de noodzaak om ergens in te trappen, om ergens in meê te gaan.
naar waarde geschat: worstenbrood (op voorwaarde dat je echt honger hebt.)
alternatieve feiten
1. soms werd een gladiator weêr vrygelaten. dat gebeurde dan na zo'n vyftal jaren doorvechten. de belangrykste reden voor die vrylating was het gegeven, dat ook zoiets weêr een spektakel op zichzelf was.
2. een succesvol gladiator was een superster en een sekssymbool, van wie massaal veel afbeeldingen en beeldjes werden verkocht.
3. een gladiator die het moest zien te rooien met een drietand en een visnetje werd een "retarius" genoemd. hy was de laagste onder de gladiatoren en had als enige geen enkele bepanstering.
4. vanaf de 1e eeuw na christus waren er heel soms ook vrouwelyke gladiatoren. keizer nero had een gehele trits vrouwelyke vechtsters uit ethiopië.
5. gladiatoren werden byna steeds gerecruteerd uit krygsgevangenkampen. gewonde krygsgevangenen, de "noxii", werden in de arena losgelaten als weêrloos leeuwenvoer.
6. gladiatoren-opleidingen waren duur en daarom mochten gevechten niet steeds in de dood eindigen. een scheidsrechter zag daarop toe. slecht in één op tien gevechten liet een gladiator het leven.
waar was je ten dinsdag
mollie en luv kyken tezamen naar friends...
ze zitten al in seizoen 5, aflevering 19...
state of being, 22 september 2021
na al dat helse gedaver van verbouwingswerken gisteren, was het vandaag ineens merkwaardig rustig in huis, vooral in de voormiddag. myn zorgen verdampten en een heerlyke, kalme gemoedsrust ontfermde zich over my. ik lag urenlang op myn rug, d.w.z. zonder my af en toe eens op myn zy te moeten draaien. dit betrof eigenlyk een zeer lichte vorm van hypnose, in overeenstemming met de allereerste signalen van beterschap en genezing.
iemand, een muzikant, gaf my ooit wel eens dit volgende advies (een goede man, die vandaag echter niet meer leeft, doordat hy, een jaar en een half geleden, opeens is gestorven): "élk soort van werk," zo sprak hy, "is een soort van werken-voor-de-vuilniskar. de grootste kunst bestaat er dan ook uit, nooit van je leven nà het werk zo één vuilniszak meê naar huis te nemen."
zo is het maar net...
de zon schynt eigenaardig, en in huis lykt het eigenlyk alsof dit niet het jaar 2021 is, maar wel het jaar 1977... de lucht is vintage... het internet lykt niet echt... maar wél verwacht ik ieder ogenblik het nieuwe nummer van het gestencilde eenmansmagazine van daniël robberechts...
eens één keer heb ik dacht écht meêgemaakt, een "tyds-lapsus", zoals dat heet... ik kwam in een kamer, en iedereen droeg daar witte pruiken... er werden twee slaven verhandeld... er was een raam zonder glas erin, en door dat raam had je zicht op een kleine binnenhaven, waar een vier- of vyftal driemasters voor anker lagen... matrozen beklommen de getouwen, sjouwers droegen meelzakken in of uit hun boten... in een heel raar soort van fransachtig vlaams vroeg iemand van die pruikendragers "wat soecke jy hier?" ik zeg: "secondje..." ik draaide my weêr om, deed achter my de deur dicht. en dat was alles.
goed dan...
dreamer
ik was in een eethuis met eric somers. hy en een vriend hadden het erover hoe magisch antwerpen soms is. ik zei: "jaja - soms wel; maar vroeger kon antwerpen soms verplétterend magisch zyn, en dat is nu nooit meer het geval." er speelde enerverende muziek van ella fitzgerald. door een zekere beweging van myn hoofd meenden myn gezellen dat ik voor deze muziek myn waardering wilde uiten. "is toch helemaal niet goed?" zeiden ze. ik zeg: "nee, ik bedoelde dus ook niet dat ik deze muziek wél goed vind." *** ik reed met myn vader in een enorm grote autobus door de stad. "we zyn nu in de stad, maar eigenlyk ook niet, omdat we in deze bus in een enorme bubbel blyven." we kwamen van by me thuis, waar het enorm grote huis eveneens een soort van bubbel leek; van het grote huis overstappende in die enorme bus, was je dus nooit écht in de stad.
gast-auteur
ALS EEN JONGE VROUW
door Robertus Baeken, vanuit de aardbeienvelden.
71.
De vernissage vond plaats in een langwerpig lokaal boven een winkelcentrum. Francis en Mieke waren als laatsten binnengekomen. Reeds hield een heer de gebruikelijke toespraak. Ze stonden bij de deur, weggestopt achter een dichte drom, zodat Mieke slechts flarden van zinnen bereikten; genoeg om zich te realiseren dat er een vlotte spreker aan het woord was. Het heden noemde hij ‘deze uiterst gevaarlijke brug naar een onbekende oever’. Hij had het ook over ‘dualiteit’ en ‘wisselwerking’, geleerde termen, nodig om de verdiensten van de kunstenaar toe te lichten. Nieuwsgierig of zij inderdaad iets van die kwaliteiten opmerkte, richtte zij haar blik naar een nabij doek. Was ze achterlijk? Hoe ze ook haar best deed vat te krijgen op deze ‘uitingen van een mens in een woelige tijd’, de aardbeienplukster zag niets dat zich als zodanig uit de verfklieders losmaakte. In een opwelling richtte ze zich tot Francis. ‘Knutselwerk! Dat kan ik beter!’
Te oordelen aan zijn kwaaie blik, stelde hij haar cassante opmerking niet op prijs. Desondanks bleef Mieke bij haar standpunt: pure bedriegerij; derhalve ook deze bijeenkomst. De spreker heette de toehoorders welkom, waarna het publiek hem, zeker als gevolg van de lang in acht genomen stilte, welwillend bijviel door zich in een overdreven applaus af te reageren. Terwijl ze het gedrang gadesloeg en de conversaties opving van de genodigden langs de knutselwerken, kreeg ze een elleboogstoot. ‘Kijk, daar hebben we Eva! En George ook! Kom!’
Mieke schoof aan voor een gratis fruitsapje bij de bar. Francis had minder geduld. Hij wrong zich gehaast naar zijn makkers. Nu had zij hem met haar glas in de hand voorzichtig in zijn kielzog kunnen volgen, maar zij wilde niet de indruk wekken van het schoothondje achter de hielen van haar baas. Zijn vrienden konden zich evengoed bij haar voegen. Dus bleef ze koppig staan.
Zij was nooit eerder op een vernissage geweest en het observeren van dit eminente gezelschap van kunstkenners, intellectuelen en hun smaakvol geklede dames, amuseerde haar in voldoende mate om het een poos in haar eentje uit te houden. Het werd bijna een spelletje, zoals het kijken in een caleidoscoop waarin het leven werd nagebootst en, zoals Francis in zijn verbittering had opgemerkt, ‘de naakte mens kleren had aangetrokken en gekke kunstjes verkocht.’ Zo nam zij dit gebeuren op haar beurt waar: als iets dat zich uitsluitend aan de buitenkant afspeelde. ‘Een elegante verpakking, en klaar is kees!’ Hoefde zij maar te luisteren naar de praatjes, te kijken naar het vertoon! Niets verplichtte haar aan het gekwetter deel te nemen. Ook zij had een mond ja, maar als ze hem opendeed om haar mening te ventileren, zou vast niet één genodigde het met haar eens zijn; ook niet Francis. Blijkbaar zag hij haar enkel nog als het domme gansje dat, om haar kind aan een wettige vader te helpen, hem onafgebroken met haar trouwplannen op de hielen zat. Het leed geen twijfel dat zijn vrienden van zijn probleem op de hoogte waren. Een week tevoren zou zijn buitenmeisje zich nog vol schaamte achter een rug hebben weggestopt. Vanavond trotseerde haar blik hem stout.
WORDT VERVOLGD...
maandag 20 september 2021
pech en geluk
pech: een spuitwaterflesje waarvan de brubbels by nadere proeving toch maar zwak zyn.
geluk: ik mag nu werkelyk merken dat ook de dichter akim willems een volhardend verzamelaar is geworden van myn werk; hy nu alles hebbende, my nu zelfs nog vragende naar "de éérste editie van de ondergang van patrick dieltjens".
ranking
TOP 10
vreemde paringen
1. vinarmigen;
zéér diep in zee versmelten mannetje en vrouwtje tot één vis.
zéér diep in zee versmelten mannetje en vrouwtje tot één vis.
2. waaierhoenen;
deze pauw-achtige zingt en springt niet alleen maar maakt ook keiharde knal-geluiden.
deze pauw-achtige zingt en springt niet alleen maar maakt ook keiharde knal-geluiden.
3. kogelvissen (zie: photo);
de mannetjes graven om ter mooiste vierkanten vormen in het zand; de winnaar krygt daar de eitjes.
4. tuinslakken;
hebben mannelyke én vrouwelyke organen; by het paren worden ze allebéi drachtig.
hebben mannelyke én vrouwelyke organen; by het paren worden ze allebéi drachtig.
5. kousebandslangen;
één vrouwtje wordt belaagd door 100 mannetjes, die op den duur één enorme liefdesbol vormen.
6. giraffen;
om te checken of zy er helemaal klaar voor is, moet hy eerst eens goed van haar urine drinken.
één vrouwtje wordt belaagd door 100 mannetjes, die op den duur één enorme liefdesbol vormen.
6. giraffen;
om te checken of zy er helemaal klaar voor is, moet hy eerst eens goed van haar urine drinken.
7. honingbyen;
tydens het vliegen.
8. bidsprinkhanen;
classic; het mannetje wordt zyn kop er afgebeten...
9. prieelvogels;
maken enorm ingewikkelde liefdesnesten, die ze ook versieren met scherfjes etc.
10. paradysvogels
maken ongelooflyke dansjes
maken ongelooflyke dansjes
uit het schriftje
dat ik hier aldoor zoveel over myzelf schryf, komt écht niet doordat ik egotisch zou zyn. het komt alleen maar omdat het verboden is om te schryven over anderen. in waarheid word ik juist onafgebroken ontroerd en aangegrepen door wat ik by de ànderen zie, door wat ik de ànderen, lydzaam, tegen mekaâr hoor vertellen, liefst zelfs juist zonder dat ik meêtel, zonder dat ze weten dat ik er ben. maar: daar mag ik het niet over hebben... nog meer dan over jezelf, moet je over de anderen altyd discreet blyven.
vreselyk hoeveel prachtige dingen daarmeê de hele tyd verloren gaan.
vreselyk hoeveel prachtige dingen daarmeê de hele tyd verloren gaan.
leestekens
zoals de benaming zelf dit reeds aangeeft, staat de puntkomma precies in het midden tussen de komma en de punt. inderdaad. zy schept meer afstand dan de komma, maar minder dan de punt. maar in dat niemandsland, tussen punt en komma, is er nog flink wat vrye speelruimte, met als een gevolg dat de regels rond die geheimzinnige puntkomma in principe, volgens my, minder strak zyn dan die rond de meeste andere leestekens. een béétje is de puntkomma dus zoals een "wildcard", iéts meer liberaal in te zetten of weg te knippen. en dat lykt dan, op het eerste gezicht, phantastisch; een gratis oplossing voor alles - evenwel: het vervelende is dan weêr dat de puntkomma, die zo litterair is, die immers nooit wordt gebruikt door bouwvakkers, best pedant kan overkomen. zo stoer als een punt is, en zo intelligent en gevat als een komma is, zo wysneuzerig, verwaand en protserig is soms de puntkomma, tenminste als je niet uitkykt.
III.1. de puntkomma als een uitvergrote komma
we beginnen vandaag zeer basaal.
in een eenvoudige opsomming gebruiken we de komma om opgesomde onderdelen van elkaâr te onderscheiden:
"dit waren myn lievelingskleuren: geel, groen, beige en blauw."
als de dingen die worden opgesomd in zichzelf een komma dragen, of nog andere leestekens, dan moeten er, als het ware "van bovenuit", puntkomma's worden bygehaald, als hekkensluiters met een groter mandaat;
"dit waren myn lievelingkleuren: geel, toch zeker overdag; groen, tenminste als het mocht van thuis; beige, als het kon; en, niet te vergeten, blauw."
die bovenste zin is overigens hypothetisch, die zou normaal gezien ook nog eens moeten worden aangepakt met haakjes en streepjes - maar: dàt proces, met die haakjes en streepjes, dat doet er hiér nu niet toe; zoals die zin er nu staat, is alleszins deze volgende hiërarchie byzonder duidelyk zichtbaar: de puntkomma is wat boven de komma staat. waar de komma de breedte van een zinsdeel niet meer kan dragen, komt de puntkomma ter hulp.
actua
het nieuws over afghanistan moet ik altyd ogenblikkelyk afzetten. omdat ik er fysiek onpasselyk van word. de "evacuaties" - die druppels op die té loéihete plaat... de algehele aanvaarding van het gebeuren - als iets casueels. als een fait accompli. als gewoon eventjes terloops op buchenwald wyzen.
state of being, 21 september 2021
zoals jullie al wisten, is hier, om te beginnen reeds, de gebruikelyke, volmaakte ellende van het moment present: corona, slechte financiën, stress op het school, stress in het theater, de achtertuin vol spinnenwebben; dit alles werd eêrgisteren reeds voor jullie uitgetekend, daar ik nu eenmaal àlles opschryf, dag in dag uit, en altyd ook allemaal zeer eerlyk; doch hier bovenop heeft zich nu, voor vandaag, de maandag, dus ook nog eens, beste lezers, de horror weten aan te melden van niet-aflatende verbouwingsherrie; van dreinende motoren van een cementmixer, récht tegenover ons huis...
in de badkamer een bed installeren, om dààr dan maar eventjes te gaan neêrliggen, werkt niet; het zinderen, drillen, scheuren en schuren klinkt overal in door...
een zenuwcrisis lonkt... ik spring uit myn vel... maar: niks aan te doen... sterf dan maar, stérf!!...
anderzyds: exact op dit ogeblik, drie uur in de namiddag, vind ik toch wél weêr, klaarblykelyk, de kracht en de ruimte en zelfs de zithouding, die het is, om dit alles maar weêr te noteren... zoals pitouche die aan haar poten likt, ondanks alles... toch wel...
treurig is de wetenschap dat ik vandaag eigenlyk een gig had mogen spelen, in oudenaarde dan nog . vanuit dit ziekenbed is dat geschrapt moeten worden... het ergste dat er bestaat: een gig moeten schrappen...
 |
| "satyricon" |
dreamer
gast-auteur
PORTRET VAN DE AARBEIENPLUKSTER
ALS EEN JONGE VROUW
door robertus baeken, vanuit de aardbeienvelden
70.
‘Heb jij geld voor benzine?’
Mieke vond het een onbillijke vraag, temeer doordat hij wist dat ze bestolen was. Om gekibbel te voorkomen, bleef ze een beetje achter, terwijl Francis in hetzelfde ijltempo doorging; ook toen de weg een heel eind naar omhoog liep. Te oordelen naar de uitstalramen van winkels en galerijen, het toenemende aantal voetgangers en de verkeersdrukte, naderden zij een belangrijk commercieel centrum. Bij een open plek op de hoek van de boulevard, greep ze hem bij de mouw. ‘Kijk ginds!’ hijgde ze, wijzend naar een schitterend vergezicht op de metropool. Daarmee had ze gehoopt dat hij wat tijd zou nemen.
‘Ach ja, zoiets zie je alleen hier, bovenop de Mont des Arts,’ zei hij, op een toon alsof hij dit panorama met de honderdduizenden lichtjes alreeds tot vervelens toe had aanschouwd.
‘Wat enig! Wacht eventjes!’
‘We komen nu al te laat!’
Mieke bleef staan. Nee, hij begrijpt me niet, dacht ze. Hij loopt. Loopt vierkant zoals iedereen. Is een gevangene van de aarde. Is vervuld van aardse dingen. Is zelf ook een ding. Blind. Loodzwaar. Een kale vogel zonder vleugels.
Ondertussen had zij hem ingehaald. ‘Ik wil nog wel eens naar deze plek terugkeren,’ zei ze, louter om hem op de proef te stellen. ‘’s Morgens als heel de stad nog slaapt, dan zou ik hier wel eens naar zonsopgang willen kijken.’
‘Mal Mieke!’ Zijn lachje om de mondhoeken had haar niet veroordeeld. Zij was immers een onschuldige. En onschuldigen veroordeel je niet. Een onwetend burgermeisje dat met open mond van verbazing naar zonsopgang staat te gapen, maak je niet deelachtig aan je dodelijke herseninhoud, noch toon je haar de hopeloze, kaalgevreten plateaus van de verbeten cynicus. En hij had gelijk: zij droomde te graag. Dacht nog dat er redding mogelijk was, en geluk en liefde. Dat de mens slechts stront voortbrengt, daar kon ze maar niet bij. Zij aanschouwde vast weer dat zonnige landhuis als een knus plekje waar ze haar kind kon wiegen. Waarom zou hij haar ook de vriezende straling voorspiegelen van de zinloze hemel daarboven, waarin elke ademtocht stolt tot een altijddurende, absurde grap?
Vandaag of morgen zal hij weer met die abortushorror voor de dag komen, voorspelde Mieke, ook al is het maar om snel op een beslissing aan te dringen. De ideële voorstelling die al zolang in haar had postgevat: over de moeilijke tocht die het leven is en waarbij Francis haar gezel zou zijn tot het einde, om dan voor eeuwig in elkaar te rusten, werd schrijnender dan ooit. Want zie, amper had zich de eerste moeilijkheid voorgedaan, of reeds verloren zij voeling. Reeds gleden zij af naar afzonderlijke terreinen waar zij zichzelf zonder de steun van elkaars vingertoppen vergeefs in evenwicht trachtten te houden. Ja, zo was het gebeurd! En wellicht zou het van kortzichtigheid getuigen Francis als enige schuldige aan te wijzen. Misschien had zij altijd te grote verwachtingen gekoesterd?
WORDT VERVOLGD...
Abonneren op:
Posts (Atom)
