waarin vitalski, na een zoveelste geniale avond op ry, zichzelf bestoeft zonder enige gêne; tenneur: het ironische voorby; decor: een helwitte nacht à la dostojevski...
eigenlyk bén ik wel een beetje zoals die ongelooflyke "graaf van montecristo". dat myn naam, ondanks myn kolossale talenten, toch zo goed als algeheel obscuur is gebleven, zodat byna niemand ooit van my gehoord heeft, - dat is wezenlyk op zich al een onbegrypelyke verdienste, een zuivere tour de force. de kunsten van myn collega-schryvers en -performers reiken niet aan myn enkels (meestal toch niet), maar zy wel worden steeds ontvangen met hoge verwachtingen, tegenover dewelke ze dan niet anders kunnen dan, zie ik, een soort koude drol serveren. ikzelf, met myn rype genialiteit, pak de mensen keer op keer als een volleerd struikrover op hun allerdiepste, meest onbevangen onderbewuste; zodat avond na avond de mensen my, met open mond, de vraag komen stellen:"hoe komt het dat wy nog nooit van u hadden gehoord??" omdat ik, lieve kinderen, nog terwyl jullie ontwaken, met myn onnavolgbare vierspan allang weêr helemaal elders toef. gewoon té clever voor jullie verstand, pardonneer my...
2 opmerkingen:
mooi mooi :-))
haha
Een reactie posten