ik slaap al een tydje in de zetel in de woonkamer, daar myn slaapkamer zou moeten worden gereorganiseerd. maar ik weet niet hoe. er staat een dubbelbed - en een ingebouwde kast op maat van een enkelbed... maar in de zetel, niet ver van de haard en de oneindige gordynen, is het aangenaam sluimeren - met de glazen deuren open, zodat ik myn dochter wel hoor wanneer ze, zoals de vorige nacht, uit bed valt (slaapt sinds gisteren voor het eerst met een hoofdkussen, alle weken tevoren met een pluchen hond, die er nu eenmaal alsmaar meer als een hoofdkussen begon uit te zien...)
normaal is het zo dat als de kinderen 's morgens beneden komen, dat ikzelf dan, op handen en voeten en met myn ogen dicht, naar boven kruip om voort te slapen; vandaag liet ik my echter neêrvallen op de parket, en merkwaardig genoeg sliep ik daar gewoon voort (wel niet érg merkwaardig; aan het werken geweest tot halfvier snachts zynde, en de ochtendpost reeds over de vloer om halfzeven.)
om acht uur iets zeer leuk burgerlyks: met zyn allen in de wagen, eerst luv en rocco gaan afzetten aan de crèche in de lavendelstraat en daarna meteen nog mollie wegbrengen; met opzet tamelyk ver van school geparkeerd, achter de kerk, zodat ik haar kon dragen zodat we nog konden converseren.
om halfnegen smorgens charles maria nelson slaveship jarvis opgebeld, die, te berchem, zyn schilderyen moet terughebben - gelukkig kon hy me niet ontvangen, hy verwachtte namelyk zyn dokter (begeleid afkicken.)
opnief in de legendarische zetel liggende, wat voortgelezen in de biographie van bram stoker (1847-1912), net zolang tot ik weêr indommelde.
dan weêr wakker, het huis opgerommeld met op de achtergrond "philippe herreweghe te gast by pat donné" (aanstaande zondag ga ik in desingel naar een beethoven-concert van eerstgenoemde.) een paar zakelyke telephoons gedaan (oa naar het cultureel centrum van bree) en om 14u ons pa en ons ma thuis ontvangen. ons pa bleef hier achter, om aan het lezen te slaan in de prachtige essays van milan kundera, onderwyl kik met ons ma naar de turnhoutsebaan trok voor nieve gordynen, voor in de machine-kamer. het zyn er rode fluwelen geworden, ik zyn eens benieuwd...
tot myn ontsteltenis betaalden de rails, waar de gordynen aan moeten, duurder dan de gordynen zelf; de gordynen waren fl,-75 terwyl de rails fl,-110 afklokten...
onnoemelyk motregenweêr, van die aard dat het bywylen gelykt alsof de droppel naar omhoog in de plek van naar beneden gaat...
van halfvier tot halfacht in de late namiddag weêr de kinderen. je bent als ouder met handen en voeten gebonden. goed, ik zou my er makkelyker vanaf kunnen maken in theorie, in de praktyk kan ik ze niet loslaten en uiteraard is het juist goed zo.
normaal eten ze om zes uur maar omdat we spelenderwys aan het koken waren geslagen rond den vyven, trotseerden-ik de kritieken van luv, en zie: onze dochter at één hap meer dan gewoonlyk (wel vier volledige, gebakken eieren, krygt ze geen genoeg van, die duwt ze in d'r mond zoals een kikvors een krop sla) maar toch vier lepeltjes aardappel ook...)
intussen betrapte luv my op erotisch e-mail-verkeer omdat ik myn laptop had laten openstaan, weggebeld zynde, maar ook dit is juist goed; je eega mag weten hoe goed je je marktwaarde onderhoudt - in het andere geval word je gepletwalst.
zodra de kinderen sliepen, ikke naar de meêneem-chinees voor nasi goreng en chopchoy. by dat chinese voedsel een nutteloze speelfilm, "last vegas". gekeken tot in de helft.
alles, kortom, dik in orde; al weet ik my op het ogenblik, hierbeneden in de machine-kamer met muziek van debbie harry, redelyk angstig en vervreemd. wat als vanouds te maken heeft met myn eeuwigdurende werk- en dus inkomsten-onzekerheid. vanaf mei 2014 (nog drie maanden te gaan) heb ik weêr nul job meer. terwyl het aanrekeningen slagregent: fl-, 1600 voor de ellentrieker die overal nieve kastjes is komen steken, fl,- 300 voor de autospiegel die kik er vorige week heb afgereden by het achterwaarts-in-de-garage-parkeren.
we trachten te vertrouwen op een soort een katholieke, figuratieve jahwe - dat figuratieve is het essentiële; we gaat ten onder, maar tenminste gaan we ten onder op een aanschouwelyke, bevattelyke manier (wat de enige bekommernis was van oscar wilde (1854-1900) toen hy in de gevangenis zat: hy moest er letterlyk aan werken niet gek te worden.)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten