om een of andere reden was vandaag een dag met een zeer aangenaam tempo, op compositorisch niveau meer humaan dan vaak.
charles jarvis belde my nochtans reeds om negen uur smorgens wakker, waarna ik de slaap nog maar moeilyk kon hervatten. met als natuurlyk profyt wel, dat het "rusten" zelf zich meer bewust liet beleven.
een jongedame die met haar voornaam "patience" heet, komende van de crèche van rocco, deed beneden de babysit, van negen tot één (de zwarten hier in de buurt, heten allemààl zo: "patience", "victory", "salvation"...)
toen rocco zyn middagdutje deed, nam ik mollie voor een uurtje meê naar buiten,- gaan biljarten in de matchroom, bezyden het sportpaleis. "mag ik hier biljarten met een kindje van vier?" "normaal hebben wy dat niet graag," zeiden ze, "maar omdat jy onze nachtburgemeester bent, moet het toch kunnen."
daar in de buurt plukte mollie twee klaprozen. op weg terug naar huis begon het te slagregenen. we kwamen druipnat weêr aan. "sorry," zei ik beschaamd tegen mollie, die er effectief uitzag alsof ze recht uit een aquarium kwam. mollie zei:"ja maar die regen is wel juist goed voor deze twee bloemen."
met de beiden der kinderen naar luv, de opendeurdag van haar school. springkasteel-time. schmink-time.
een halfuur alleen thuis. my wassen met de radio aan (dat moest nog steeds gebeuren.)
een goeie ravioli gegeten, echt klasse.
de kinderen gemasseerd.
ik ben verliefd op myn kinderen.
hoewel toch bediscussieerd of we die "patience", zoals ze dus heet, niet zouden kunnen meênemen op reis in augustus, wanneer we naar wissant vertrekken. zo'n au pair zou qua zielenrust een pak schelen. oostende, vorige week, was dodelyk. remember voornamelyk het trauma: reeds om zes uur smorgens schelpjes moeten staan rapen...
zonder muziek of nieuws of wat dan ook, met de automobiel naar lichtaart gereden. dwz ter hoogte van gierle moet je de snelweg af.
ik was een verrassing, georganiseerd door een zekere marie-france, die me had opgesnord via facebook, voor haar boezemvriendin ilse schoenmaekers, zynde myn àllereerste liefje ooit, strikt 35 jaar geleden (zie myn autobiografie "de geur van nat haar": bladzyde 24.) na dit woonkamer-optreden, dat uiteraard zeer vlot verliep, naar myn normen erg lang blyven nakaarten. het tof vindende om te bemerken, met myn herinneringen niet alleen te staan; ook zy herinnerde zich byvoorbeeld nog die kus by die piano in dat huis van dirk vandereycken. ook zy herinnerde zich nog hoe ik 's nachts, als negenjarige op kamp, in "de hoge rielen", over een zeer hoge, met prikkeldraad overtrokken schutting klauterde - speciaal om by de meisjes te kunnen gaan liggen.
nu weet ik ook waarom die ilse schoenmaekers het op den duur dan toch, tegen ieders verwachtingen in, had laten afgezegd worden: omdat ik twee jaar jonger was dan zy,- dat wil dus zeggen twee jaar te jong (zy was er tien en ik was er acht.) damn, ilse - hoe kon je my dit aandoen!!
weêr naar huis gereden, opnief zonder de radio aan, voor de persoonlyke na-poëzie. radio, en alle media, zyn een onteigening van gedachten, en ook een onteigening van gevoelens. wel, vlak voor ik thuiskwam, toch net op tyd "klara" aangedraaid, met name voor de finale uitslag van de koningin elisabethwedstryd. hoe wonderlyk het vreemde van heftig geapplaudisseer, waar is iedereen meê bezig?
vlug één aflevering gezien van "breaking bad". ik zit middenin seizoen vier. de serie is wel nog goed genoeg om te blyven volgen, maar gelukkig niet meer zo goed dat je wil blyven kyken. "breaking bad" is alleen tof in de scènes die inzetten op het genre "thriller", de andere scènes zyn eigenlyk een verwaterd "six feet under". qua evenwichtigheid van de afleveringen onderling, reikt er nog altyd geen enkele serie tot aan de enkels van "deadwood".) (opletten dat ik dié serie , deadwood, binnenkort niet voor de dérde keer ga bekyken...)
en nu bloggen.
dus: alles zeer rustig-aan...
(vandaag niét gaan zwemmen, jammer genoeg, en morgen wellicht ook niet.)
1 opmerking:
Goed idee voor Wissant. Maar dan moet gij wél uw kamer afstaan aan Patience.
Een reactie posten