de vorige keer toen ik naar de cinema ging, voor de ietwat teleurstellende langspeelfilm genaamd "kong - skull island", zat ik integraal alléén in de zaal - wat de gemiddelde vitalski-blogger zich nog wel zal herinneren, daar was toen immers, natuurlyk, byzonder veel ophef rond. maar nu, de volgende keer, voor "war of the planet of the apes", zat er, myzelf incluis, slechts twéé man in de zaal - de photo hierboven, weze daar getuige van; voor een sélfie van dit formaat, zyn m'n armen niet lang genoeg. wat daar evenwel nog bykomt: die andere toeschouwer was myn broêr serge; als ik die niet éigenhandig had opgebeld om over te komen, had ik daar dus wéêr alleen gezeten!!
wat de film zelf bekommert: het eerste uur denk je, zonder overdryven, dat dit de beste film aller tyden is. machtige grafiek!!!, - rembrandt in 2017. zalige soundtrack, dit bestond niet in de jaren zeventig of tachtig. snel verhaal; een oorlogsfilm, een revenge-tragedy, een road-movie en een ontsnap-film in één. ik dacht: hiervoor ga ik morgen gewoon terugkomen, maar dan met nog méér broêrs!
na precies zestig minuten duikt als slechterik een zekere woody herrelson op, en zakt het niveau op twee seconden tyds van 42 graden boven nul naar 6 graden onder nul. je wil terug naar buiten, je wil terug beginnen roken. het ligt aan hém, maar meer nog aan zyn totaal slappe outfit, plus ook aan het plotsklaps zeer saaie decor waarin de film ineens blyft vaststeken.
het voorlaatste kwartier is gelukkig weêr byzonder sterk; met ondermeer een puissante sneeuw-lawine, en hoe alleen aapmensen daaraan ontsnappen, door in bomen te springen, zelfs als die omvallen.
verdict: altyd als de hélden graaf zyn, vallen de vyanden tegen; en altyd als de vyanden de show stelen, stellen de helden teleur. in deze stelt de vyand teleur (de nieve spider-man zal wel van 'tzelfde zyn.)
myn broêr vond deze aap hier de beste. voorts wil hy niet aanvaarden dat gorilla's niet te zwaar zouden wegen om te kunnen paardryden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten