en luv,
gecontextualiseerd door onze kinderen
de antwerpse zoo is god
zondag 31 mei 2020
de lectuur van john merrick
 |
| authentieke affiche van de elephantman |
op 5 november 1885 kwam joseph merrick, beter gekend als de "elephantman", in aanraking met de zeer sympathieke doctor frederick treves. de elephant-man werd tentoongesteld in een tot museum omgebouwde groentewinkel in whitechapel; uit medisch-wetenschappelyke belangstelling had de doctor een privé-vertoning gevraagd.
algauw kwam de doctor tot het inzicht dat deze joseph merrick geestelyk helemaal menselyk was. als kind had hy leren lezen, en hy was gekend met de wereld van de victoriaanse litteratuur, die voor hem diende om grote leemtes in zyn bestaan helemaal op te vullen. klaarblykelyk kon hy geen onderscheid maken tussen fictieve figuren en echte figuren; als hy vertelde over de vreselyke situatie waarin deze of gene romanheld verwikkeld zat, kon joseph merrick zich buitengewoon opwinden.
hy las, zoals iedereen weet, de bybel - maar wat minderen weten, is dat de elephantman ook een groot liefhebber was van de romans van jane austen, vooral van de roman "emma", over een rot verwende ryke jongedame, die aldoor mensen aan mekaâr probeert te koppelen, en daardoor zonder het te beseffen allerlei rampen veroorzaakt ("ik ga een boek schryven over een personage dat behalve ikzelf, niemand anders aantrekkelyk gaat vinden," zo had jane austen zich op voorhand voorgenomen.)
met kerstmis 1887 woonde de elephantman in drury lane een theater-en-mime-voorstelling by van "de gelaarsde kat", in een versie van de auteur e. l. blanchard, die er wel ieder jaar harder over klaagde dat zyn stuk alsmaar minder litterair, en alsmaar meer spectaculair werd gïnterpreteerd. begin jaren tachtig schreef ie al in zyn dagboek: "ze doen byna niks meer zoals ik het had bedoeld, en ze dialogeren ook niet meer zoals ik het heb opgeschreven. de music-hall-dimensie is alle rest aan het verpletteren. sprookjes zullen nooit meer worden verteld zoals het hoort."
de elephantman werd in drury lane in een eigen cabine apart gehouden, een cabine die eigendom was van barones burdett coutts, en die een paar jaar tevoren nog was uitbesteed geweest van charles dickens.
toen de elephantman in londonse kringen een soort celebrity werd, kreeg hy aldoor boeken cadeau, tot ie er een waarachtig bibliotheekje op nahield.
welke boeken ie er dan preciés allemaal op nahield, daar ben ik nog steeds naar op zoek...
barones burdett-coutts
burial of the elephant
 |
| mary ann nichols |
joseph merrick stierf op 27-jarige leeftyd. hy werd niet in één stuk begraven; een deel van zyn beenderen werd gebleekt, om te worden geëxposeerd in de queen mary universiteit van london's medical school, en ook een deel van zyn vlees werd bewaard voor nadere medische onderzoekingen. waar zyn overige resten dan wél begraven werden, bleef meer dan een eeuw lang een groot raadsel - totdat, een jaar of vyf geleên, de biographe joanne vigor-mungovin kwam te beweren, dat ie wellicht in een massagraf op het kerkhof van manor park ter aarde werd besteld; waar ie dan naast mary ann nichols en catherine eddowes kwam te liggen, dwz "polly en kate", twee gekende slachtoffers van jack the ripper. polly en kate en de elephantman woonden alledrie in whitechapel.
zaterdag 30 mei 2020
prent vd week
state of being, 30 mei 2020
gisteren extreem hard gearbeid; maar: zoals je weet, is dat nooit ergens goed voor; vandaag alleszins opeens, maar dus niet onverwacht, weêr byna niks voor mekaâr gekregen. wél my zeer plezierig mogen laven aan die prachtige lentezon...
vrijdag 29 mei 2020
dakkan - dakkanni
dakkanni: dat dit jaar nog, frankryk spanje de oorlog verklaart
alternatieve feiten
1. een "schnappsidee" is in duitsland een woord waarmeê een idee wordt bedoeld dat alleen goed lykt als je dronken bent.
2. de bekendste duitse "cowboy" ooit, karl may, had in zyn jonge jaren last van kleptomanie, waardoor ie geregeld in gevangenis belandde. gedurende zyn vierjarige gevangenschap in zwickau was hy bibliothecaris van het gevang; zo is hy een lezer en vervolgens een schryver geworden.
3. zwickau is een midden-duitse stad in de regio van leipzig, dresden en chemnitz, waar ongeveer 100.000 mensen wonen (ter vergelyking: in antwerpen wonen 500.000 mensen.) geboren in zwickau is de romantische componist robert schumann (1810–1856).
4. deze schumann was onderhevig aan chronische depressies en waanzin; hy had ondermeer last van akoestische hallucinaties, dus allerlei dingen horende, die er niet echt waren; op 27 februari 1854 sprong hy tydens het plaatselyke carnavalsfeest in een vlaag van innerlijke verscheurdheid in de ryn. hy stierf in het mentale hôspitaal van endenich.
5. behalve in rio, grypen de grootste carnavalsfeesten ter wereld plaats in nice, keulen, venetië en new orleans.
6. 70 kilometers ten westen van new orleans is er een gemeente genaamd "lac des allemands", waar alle producten en talige conversaties van zo'n aard zyn, dat je je 100% in duitsland waant. als je op café iets sterks wil te drinken wil bestellen, moet je vragen naar "schnapps".
dit was: schnapps - duitsland; duitsland - zwickau; zwickau - schumann; schumann - carnaval; carnaval - new orleans; new orleans - schnapps.
uit het schriftje
weinig succes hebben als een schryver, is iets helemaal anders dan weinig succes hebben als een performer. alleen weinig succes hebben als een performer is eigenlyk het inferno. een zaal met tweehonderd zitjes - maar toch met maar veertien inzittenden; zelfs al speel je dan kei-goed, de boel blyft een droevenis; je kan daar dan gewoon niet tegenop. maar als je een goeie tekst te lezen krygt, die voor de rest quasi niemand anders ook leest, dan ondervindt die tekst daar totaal geen hinder van.
om acht uur savonds komt nog altyd iedereen de straat op om te applaudisseren; maar onze eigen twee kinderen mogen daar allang niet meer aan meêdoen - omdat ze vanzelf té hard krysen, en op den duur ook "boe" beginnen te roepen zelfs...
mollie ging in het zwembadje - maar: omdat ze bang was dat het water te koud ging zyn, ging ze eerst een dikke wollen trui aandoen...
waar was je te vrydag
hierzo myn collega's...
rechts kaatje derre, die vaak op deze blog passeert...
midden claudine boeckx...
links de portier...
zolang daar dan maar een kaars brandt, precies naast "het aapje van dickens"...
(dickens had op zyn schryftafel zo'n aapje staan, dat myn broêr serge exact gedetailleerd heeft na-geboetseerd.)
als de noodzaak van zo'n schryfrituelen jou onzinnig lyken, beleef jy het schryven als iets totaal anders dan kik...
state of being, 29 mei 2020
hoe het alledaagse juist exotisch aandoet, na zo'n totaal onverwachte pauze van byna drie maand... krankzinnig vroeg moeten opstaan - en toch viel het aardig meê; eêrgisteren had ik met opzet zo weinig mogelyk geslapen, zodat ik gisteren dan toch redelyk vroeg voor pampus kon gaan liggen; niet echt slapend, maar toch met een minimum aan energie in het bed liggende lezen in een extreem high-brow boek; àlle litteraire critieken van edgar allan poe, 2000 bladzyden gestolde geschiedenis, exact midden 19e eeuws, op flinterdun bybelpapier...
zo'n mooie ochtend ook; de children die, een na een, uit hun nest komen; luv die wél al in de keuken met vanalles onleêg is (vroeger opstaan dan luv, is onmogelyk...)
de auto in - die trouwens zo ontieglyk smerig is, dat je d'r éigenlyk niet meer in wil; je kan evengoed ondersteboven in een vuilnisbak gaan zitten, echt waar... wat een routine was dat, het voorbye jaar: om halfacht smorgens "naar het werk", met altyd dat belachelyke radio-nieuws op, over de bisschoppenhoflaan naar schoten... reality... reality check... de gehele tyd panisch uitzien dat je niemand over zyn voeten rydt... op de terugweg trouwens voor de eerste keer in twee maand nog 'ns gaan tanken...
het weêrzien in de leraarskamer was totààl abstract... met zo'n maskertje voor, iedereen... ik neem wel aan dat zoiets went, maar vandaag dacht ik hardop: fok?? wat is dit voor een JOKE??? dit is toch gewoon candid camera? subiet komen ze ons toch, al uitlachend, vertellen dat dit een JOKE is?? dit is toch niet ECHT??
rond elf uur smiddags was ik weêr thuis, zo vlug... my afgezonderd in myn slaapkamer boven, namelyk omdat je daar, veel meer dan in de geïsoleerde machine-kamer beneên, profyt hebt van de zon, namelyk langs het enorme balkon. en die zon was echt fantastisch... die was echt van goud, echt een cadeautje van god...
myn droge vermoeidheid (uiteindelyk toch maar drie uurs geslapen of zo, vannacht), scheen zich in myn geest wonderwel tot een byna toverachtige concentratie te verplooien; aldus, zodoende, vier uurs aan een stuk door de resultaten kunnen zitten nalezen voor het cowboyboekje voor september... ben hier érg enthousiast over, gaat echt iets kei-leuks worden...
af en toe naar de living; lachende kinderen, nog meer zonneschyn... luv die een zoveelste keuken-bouwer binnenlaat... ook eventjes naar de post over-en-'t-weêr, om vier nief verkochte boekjes te gaan afleveren...
afterLink.
vandaag is de "deluxe"-editie van sign o the times aangekondigd; dwz previously unreleased etc. resultaat: mooi zeventien elpees, haha...
donderdag 28 mei 2020
state of being, 28 mei 2020
morgen heel erg vroeg op... eens nadenken - 5 voor 7 smorgens - onvoorstelbaar... hoe moet je zoiets doen? toch blyf ik er nog tamelyk rustig by, het zal zichzelf uitwyzen, desnoods na, wat myzelf betreft, een geheel nachtje niét te hebben geslapen...
al ben ik anders feitelyk moê genoeg...
aan m'n schryftafel heb ik vanmiddag een langer geleden reeds gespannen boog, netjes kunnen afronden, dus qua timing moet het toch ook kunnen lukken... de echte realiteit van daarbuiten, een kans te offreren...
er ryden terug veel auto's over de baan...
het zéér zachtjes suizende geluid van de stille nachten van de voorbye 77 dagen, heeft reeds plaats geruimd voor dat meer dreigende, meer gewelddadige suizen, een signaal van 's mensens algeheel weêr officieel verklaarde rusteloosheid. jacht en ambitie. het oneindige geharrewar, in levensgevaarlyke oceanen en oceanen van anekdotiek...
woensdag 27 mei 2020
state of being, 27 mei 2020
een prachtige, zon-overgoten mei-dag op het einde van dit geborgen tydperk. niet dat ik morgen de ruimte in vlieg, maar: stukje by beetje schuiven de continenten toch zachtjes weêr uit mekaâr; luv en rocco morgen ieder naar hun school, vrydag kikzelf naar een vergaêring op myn school; het begin van iets anders - terwyl dit hier, toch erg mooi was.
met rocco james conan speel ik voor het slapengaan het woordspelletje "jongens-meisjes"; iemand zegt een letter, en daar moeten we dan woorden meê verzinnen; één van onze categorieën is "vervelende dingen"; bvb S levert dan op "stofzuiger", J levert dan op "jeuksel". zo kwamen we by de letter R. ik vraag aan dat zevenjarige ventje:"en? wat heb jy voor de letter R by de categorie vervelend?"; waarop die jongen droogweg repliceert:"realiteit".
echt...
voorts gestaâg bezig geweest met boekjes verkopen; er zyn er weêr exact tien boekjes de deur uitgegaan, heel tof zo; en zélfs stond er iemand uit mechelen voor de deur: alleen maar om zyn boekje te laten signeren. en voorts ben ik ook aldoor zoet met boekjes te màken, anderzyds... ik probeer daarby flink vooruit te lopen, voor als het binnenkort toch te druk zou worden, en daarom ben ik nu zelfs reeds bezig met een stel cowboy-verhalen, gescheduled voor september pas... extreem fyn om te doen, schryven binnenin de regeltjes van een imbeciel genre, schept juist een gigantische vryheid...
wel is dat schryven zelf fysiek erg moeilyk geworden; myn belangrykste vinger om meê te typen, myn rechtse wysvinger, is algeheel ontstoken... een uurlang daarmeê baden in de isobethadine, was fyn, maar het heeft niet geholpen. per ongeluk nadien van die isobethadine gedronken hebben, blykt nog minder te helpen...
 |
| een nachtje doorschryven voor de boeg, voor de 75e nacht op ry... zo wil ik leven, is dat nu zoveel gevraagd... |
edgar allan poe versus longfellow
Iedereen kent Edgar Allan Poe (1809-1849), maar wie in Europa kent nog Henry Wadsworth Longfellow (1807-1882)? Sommigen zullen op een quiz nog weten uit te roepen dat deze Hemingway avant-la-lettre de schrijver is van het lange gedicht "The Song Of Hiawatha", er nog aan toevoegend dat dit epische poëem ooit werd vertaald door onze eigenste Guido Gezelle (1830-1899), die, in een van de laden van zijn schrijfbureau in de pastorij van Roeselare, inderdaad letterlijk een originele tomahawk én een vredespijp bewaarde. Maar wie weet nog, dat dit gedicht van Longfellow staat gecomponeerd in trocheïsche tetrameters?
"Trocheïsche tetrameters", dat is een bepaalde soort van letterkundig rythme-patroon. De trochee is een tezamenspel van twee lettergrepen, de eerste lettergreep aan nadruk winnende, ten koste van de tweede lettergreep. Een voorbeeld van een zin in trocheeën: "Jerry Bill z'n hart sta stil." Dit levert in het algemeen een zeer gezwinde, zeer balladische muzikaliteit op, perfect om de lichte, snelle, sportieve figuren van Longfellow te blijven achterna rennen, verwoed op hun zwerftochten door de uitgestrekte wouden en rotsvlakten van Lake Superior, Michigan. En zeker dus wanneer die trocheeën, zoals bij "Hyawatha" het geval is, ons geserveerd worden in tetrameters; willende zeggen: telkens vier trocheeën op rij. "Jerry Bill z'n hart sta stil," is een jambische tetrameter, tel het na.
(vervolg morgen...)
(vervolg morgen...)
dinsdag 26 mei 2020
waar was je ten dinsdag
wat nog steeds zeer exotisch aandoet...
eerst naar een vergadering van lesley verelst van cc deurne en zyn kornuiten...
state-of-being, 27 mei 2020
precies op vrydag 13 maart ben ik zo intens beginnen te schryven (lees: typen), dat ik er nu intussen, tien weken later, een ontstoken linker-wysvinger op nahoud... wat de arbeid hard bemoeilykt...
snachts doorwerken, in de voormiddag toch met één oog de children bestieren, doordat luv is gaan werken - dit resulteert hierin, dat ik er nu op het moment, halfacht savonds, gewoon niet meer in slààg om wakker te blyven.
dwz slaapwel, ik rek het niet meer...
Abonneren op:
Posts (Atom)
