tegenover my zitten jenne decleir en anja vanheuckelom, voor een vergadering met voorts ook, links naast my, victor emanuel, de nieuwe voorzitter van het gemeenschapscentrum van sint-andries. byzonderlyk deze grote anja, wanneer zy zich, daarzo, aan my, zo ogenschynlyk vanzelfsprekend, manifesteert, treft my opeens, tezamen met het lentelyke zonnelicht dat zich op de ruiten werpt, met een byna aanraakbaar aura van, beste lezers, zuivere onsterfelykheid. wie is er nu zoals anja? waar werd die geschapen? welke precieze, noors aanbeden beschikkingsgodinnen brachten haar op myn levenspad? waarom is juist die vanzelfsprekendheid van haar zo schokkend?
anja vanheuckelom is sint-andries, deze buurt, alias de parochie van miserie. je kàn daar geen halfuur wonen zonder anja. en zo moeten mensen zyn, als het erop aankomt: één met hun omgeving. niet ginderachter, niet gisteren, maar hier in deze straat.
doch vooral in tezamenstelling met jenne worden daar hypostasen bereikt... dinsdag om één uur snachts, nà de gig, nà zelfs de wekelykse stofzuigmarathon in het clubhuis: stonden zy tezamen gezwind in de keuken nog de afwas te doen, babbelen als een tezamen gepensioneerd getrouwd koppel - maar dan zonder de ruzies. dit is totàle zuiverheid. de dood zal hier niet aan kunnen.
2 opmerkingen:
👌🏻🫧🌸🫧❤️🫧💙🫧🌺🫧🎸🎶
❤️💋💙🫧🩵
Een reactie posten