het is elf uur. een koffi loopt door. die neem ik subiet meê in de wagen - wanneer ik opnieuw uitryd naar de wolstraat, om daar, in het salon, de piano maar weêr te gaan ophalen.
een goeie powernap achter de rug wel, en een paar gezelschapsspelletjes met de kinderen ook. together we're one.
het salon vanmiddag was ook erg tof - vreselyk hard uitgegleden ben ik ook wel, myn voeten totààl de lucht in en myn kop verticaal naar beneden; en toch: geen schrammetje aan geen hand.
altyd als je iets meêmaakt dat niet zo fyn is, moet je maar eens nadenken over al die talloze keren dat je gered werd, dat je het er met de schrik van afbracht. die keer toen je, lang geleden, dit volgende zag gebeuren: aan een metalen kabel hing, tydens verbouwingen, een zogenaamde "petrel" aan het opengeslagen plafond (een "petrel" is een metalen dwarsbalk, weegt letterlyk 6.000 kilo...) myn jongere broêr, jeroen, stond exact onder die balk. ineens breekt die kabel. die balk valt naar beneden. maar :aan nog één andere kabel, toch, blyft die petrel alsnog weêr hangen: juist één anderhalve centimeter boven myn broêr zyn schedeldak!!...
je krygt het opnieuw warm en koud, hiervan...
okay, nu ga ik dus maar weêr de baan op...
1 opmerking:
https://www.limtrade.be/metalen/poutrellen/ipe-poutrellen
Een reactie posten