state of being, 19 april 2025

dit was een schitterende dag alweêr. de goden zyn my genadig. onafgebroken word ik bevoorrecht, heb ik chance, mag ik hardop lachen, ga ik naar het skatepark met myn zoon en kan ik vanuit de zetel ook myn goddelyke dochter bewonderen.

    myn gezondheid is optimaal, ook dat. weten jullie nog het ruisen van myn schedel, nu exact twee jaar geleden? achteraf gezien moet dat een zeer lichte vorm van burn-out zyn geweest. en weten jullie nog myn maandenlange tandpyn, en het moeras van tranquilizers als een gevolg daarvan?

    jammer dat juist vandaag, nu alles zo goed gaat, de americaanse oranje hitler heeft uitgesproken voor putin te kiezen, "omdat oekraïne die oorlog nooit had mogen beginnen." jammer, want dat is genoeg om je gehele existentie van uit je lyf te kotsen. ook jammer dat hy de dictator van el salvador nu de opdracht heeft gegeven, nog extra concentratiekampen by te bouwen...

    

soms duik ik expres in het oeuvre van een muziekgroep die ik niét zo goed vind, my open stellende voor eventueel een ontdekking. vandaag en gisteren op die manier chronologisch door alle platen van U2 gesurft (omdat ik gelezen had, dat minstens the unforgetable fire is geproduced door brian eno.) dat was een boeiende onderneming, om het eens op een rytje te zetten; maar alles byeen heb ik toch niet één nummer naar myn huis-playlist kunnen overhevelen.

    niet één seconde tyd klinken die intiem. iédere lettergreep is uitgetekend voor "live in het voetbalstadion", van de eerste plaat tot de laatste. ergens ook wel grappig, en zeker zéér goed gedaan. maar zelf kom ik dus nooit in voetbalstadions; dus aan my is het niet uitbesteed.

    dat gitaarwerk is ook altyd één en dezelfde sound, een enorm primitieve sound in de mindere betekenis van dat woord; primitief in de betekenis van de geur van bierglazen in een scoutslokaal...

    toevallig is hun enige song waar ik toch wél gedurende tweeënvyftig seconden naar kan luisteren, "pride" ("in the name of love"); inderdaad geproduced door brian eno. er is iets pre-nirvana-achtigs aan... maar inderdaad, nà die tweeënvyftig seconden snak ik naar geborgenheid.

    het is àltyd maar "shout out".