wat voorafging:
nu ik eindelyk een rybewys heb, wil ik wel eens een geheime rit ondernemen naar een nachtelyk kerkhof, niet anders dan om daar naakt tussen de kruisen te gaan lopen dwalen. met de bedoeling om dit wel drieste plan toch goed voor te bereiden, ben ik uitgenodigd door een anoniem meta-vitalski-blogster; iemand die my, via facebook, liet weten, my eenvoudig te zullen kunnen voorthelpen...
gemakshalve zal ik haar in dit geschrift, met jullie welvinden, axana wielandt dopen - effectief een grove vereenvoudiging; haar ware naam telt dubbel zoveel lettertekens. met aandrang vroeg ze my echter om die naam hier niet te vermelden, dus goed - deze "axana", althans zogezegd aldus, bleek woonachtig in de vosseschynstraat, zynde recht tegenover het straatsburgdok. het zomerde (dit alles gebeurde vorige week), maar desalniettemin regende het juist bakstenen die avond. dus druipnat kwam ik in haar leven binnen, in haar ruig ingerichte, somber verlichte pand van twee verdiepingen, plus een soort schryfzolder...
deze axana wielandt, lezers en lezeressen, betoonde zich regelrecht geobsedeerd; prenten van grafkisten aan al haar muren, in haar kasten photo-albums met daarin zowat alle belangrykste kerkhoven van europa, en door gans haar gebouw de geur van precies die wierook welke ook steeds op de meest weê stemmende begrafenissen riekt. hoewel enerzyds dweperig, anderzyds ook niet uitzonderlyk in onze letteren; gedenken we, byvoorbeeld, de gretigheid waarmeê jeroen brouwers poseert in het eenmanskerkhof van heinrich von kleist; of lezen we in nop maas' biografie van gerard reve, hoe laatst genoemde by een timmerman, waar gebeurd, een grafkist bestelde, om deze jarenlang in zyn slaapkamer te hebben staan, bezyden zyn beddensponde.
ons gespreksonderwerp lag dan ook voor de hand, al vielen de weinig verrassende inhouden ervan my enigszins tegen; om maar één voorbeeld nog op te sommen: wel een halfuur lang weidde zy uit over het gegeven dat, zoals eenieder al jarenlang wéét, de jonge werther, goethes sturm-und-drang-figuur by uitstek, middels etsen en lithographieën wel erg vaak wordt afgebeeld in smeekhouding in een maanovergoten dodenpark, terwyl er in waarheid evenwel, in het boek zelf, hooguit tweemaal, en dan kortstondig, naar een graf of kerkhof wordt doorverwezen. opschrikken deed ik dan echter toch, namelyk eens zy me, opeens dan toch byzonder concreet, maar zonder blozen, haar eigenste, hoogst macabere voornemens openbaarde. ik besefte: ik wil weg hier!!,- maar dat ging al niet meer. het was reeds te laat...
Wordt Vervolgd
(en dat is niet eens erg, myn lievelingsauteur charles dickens schreef ook in duizend-en-zoveel afleveringen...)
1 opmerking:
Ik kooooom! Boe!
Een reactie posten