column voor deStreekkrant editie kempen

2014

Belooft Voor De Kempen Een Wreed Jaar Te Worden

De Kempen zijn geen gelukkig nieuwjaar begonnen. In de Turnhoutse ziekenhuizen liggen er zoveel mensen af te zien, dat er een heuse, officiële "patiëntenstop" werd afgeroepen. Gelukkig wordt daar niet mee bedoeld dat je daar als zieke nu zomaar terug naar huis wordt gestuurd. Dit wil alleen maar zeggen dat er strengere prioriteiten worden gelegd. Een dubbele beenbreuk krijgt voorrang op de rodehond, maar de rodehond krijgt dan weer voorrang op het sinusitis. Het jammere is alleen, dat een zieke zich àltijd extreem belabberd voelt, ook als hij, in vergelijking met de anderen, maar een licht geval is. Vrouwen kunnen naar het schijnt iets meer verdragen, maar vooral mannen hebben toch altijd het gevoel dat hun been gaat moeten worden geamputeerd van zodra ze nog maar een splinter in hun kleine teen hebben.

Bovendien werden de eerste twee weken van 2014 in de Kempen, behalve door verkoudheden, ook nog eens geterroriseerd door een krankzinnig hoog aantal inbraken. De voorbije zomer beperkten die slechteriken zich tot de Spar in Lommel, wat op zich al er genoeg was, want Lommelenaren staan bekend als dé meest vriendelijke en dé meest vrijgevige mensen van onze hele regio. Sinds nieuwjaar is het echter overàl troef, zelfs bij de minder bedeelden. Wie gaat er nu, zoals is gebeurd in Turnhout, inbreken in een centrale voor kansarmen, voor daklozen? Misschien dachten die bandieten: wij zijn zelf ook kansarm, dus wij hebben hier recht op?? In de Esdoornstraat in Nijlen, een straat van nog geen zestien huizen, werden met oud op nieuw maar liefst 51 inbraken vastgesteld - akkoord, het ging wel steeds om één en hetzelfde huis, en zelfs betrof dit aldoor één en dezelfde inbreker, namelijk een dronkelap die iedere keer langs de achterdeur naar binnen ging en er dan door zijn vrouw langs de voordeur weer werd uitgezet - maar alles bij mekaar blijven dit toch cijfers om droevig van te worden.

Helemaal een krop in de keel bij die beestenterreur in Minderhout. Om eerlijk te zijn, heb ik altijd wel mijn twijfels gehad bij de gemeente Minderhout - als een mens kan kiezen tussen Meerhout en Minderhout, waarom zou hij dan Minderhout nemen? Dat duidt op masochisme. En nu heeft een veehouder in Minderhout, min of meer met opzet, wegens onenigheid met een stalhouder, meer dan tweehonderd varkens laten verhongeren tot ze erbij doodvielen - tijdens de feestdagen dan nog… Laat de Islam en het Jodendom het varken als onrein bestempelen, binnen de gezondste Germaanse tradities is het varken één met de mens, hét huisdier dat eeuwenlang op zijn teentjes de keuken in- en uitliep, zo trouw als een hond.

Het mooiste Kempische verhaal aller tijden heet overigens niet voor niks "De Krulstaart Van Het Varken", geschreven door de Lierenaar Felix Timmermans. Alle dieren komen, om geboren te worden, op bezoek bij onze Lieve Heer, die zijn best doet om alle dieren een geweldig uiterlijk mee te geven; dikke zwarte strepen voor de zebra's, mooie vlekken op de lange nekken van de giraffen, et cetera. Het varken, Kempendier bij uitstek, heeft zich overslapen en komt de laat bij O.L. Heer aan: alle verf is op, alle inspiratie is heen. Maar kijk: daar schraapt God zelf alle verf-restjes bij mekaar, om zodoende toch nog een interessant soort grijs-met-rose te creëren. Dan neemt hij een krultang, om van die miserabele kleine staart van dit varken alsnog iets bijzonders te maken. Waar het arme dier zo om fier is, dat het gelijk, voor de rest van zijn bestaan, op zijn tenen gaat lopen. Ja, zo behandelden wij het zwijn!!

Door al dit onheil is het nu zover gekomen, dat alleen al in Turnhout de politie een nieuwe oproep doet om alle soorten van verdacht lijkende foto's naar hun website door te mailen. Vermeende koperdieven, agressieve chauffeurs op de Herentalse Steenweg, zakkenrollers in Grobbendonk; zij aan zij prijken hun beruchte beeltenissen nu op die fel bezochte pagina. Vooral deprimerend is het gegeven, dat ik ook zélf op die website te bewonderen val, zelfs vier keren in het totaal; één keer als wildplasser (ik dàcht dat ik moest, maar ik had niet écht geplast), één keer als wildparkeerder (met de driewieler van mijn dochtertje), nog een keer als sluikstorter (er viel een sjaal mijn schouders) en tenslotte als inbreker in een varkensstal. Nog even, en ik mag nérgens meer binnen!