door Robert Baeken
55.
De twee vlogen verschrikt overeind. Vanessa scharrelde naar haar uitgegooide kledingstukken, maar raakte er niet direct uit wijs. In de verwarring had hij haar vrijer snel overrompeld. Met de bajonet tegen diens keel, schreeuwde hij: ‘Jij komt hier niet weg! Mijn meisjes worden behoorlijk betaald. Driehonderd euro: het gewone tarief! Niet zo schat?’
‘Doe wat hij zegt Frank, die kerel is gek!’
‘Ik heb maar de helft bij me,’ klonk het benepen. ‘Mag ik?’ Frank boog zich naar het jasje aan zijn voeten.
Het enige wat Thyssen beoogde, was Vanessa het geld als een prostituée in ontvangst doen nemen. Frank bleek een snotneus zonder levenservaring.
Thyssen gooide de biljetten terug. ‘Hier! Voortaan laat je onze vrouwtjes met rust. Begrepen?’
Vanessa’s beurt om de jongen aan te pakken: ‘Ik ben niet wat hij je wil doen geloven, Frank!’ huilde ze.
Thyssen haalde uit, sloeg haar met vlakke hand. Voor haar de aanleiding om er nog een schepje bovenop te doen door zich zonder weerstand te laten neervallen. Rekende zij erop dat het snotjong zijn mishandelde geliefde te hulp zou springen? Mis! Haastig trok hij zijn vest aan.
Weer dreigde Thyssen met zijn bajonet. ‘Snel naar huis! En geen politie!’ Dit laatste dreigement was beslist overbodig. Waarschijnlijk prees de jongen zich al gelukkig dat zijn ouders niet op de hoogte werden gebracht. Hij verdween in looppas.
Ondertussen had Vanessa haar krokodillentranen vergoten. Zoekend naar haar spullen, bemerkte ze dat Thyssen alles had opgeraapt. ‘Geef hier!’
Aan haar stem te oordelen, was ze enkel razend, - niet bang. Even tevoren had hij haar zo het staal tussen de ribben willen stoten, maar vreemd genoeg verbrak het feit dat zij geen spatje angst vertoonde, de ijlkoorts, nodig om zoiets te doen. Weer had de bajonet nergens toe gediend. Het wapen in zijn hand maakte een pias van hem. Om terug in de gepaste sfeer te komen, probeerde hij een ferme ruzie uit te lokken. ‘Vooreerst, wat ben je van plan? Ik hoorde dat je niet langer bij me wil blijven?’
In het pakje kleren graaiend, slaagde Vanessa erin hem haar lange overjas te ontfutselen. Met een kreetje van triomf trok ze die aan. Jurk en ondergoed leken haar niet zo belangrijk; eenmaal de ceintuur dichtgeknoopt, holde ze weg.
Thyssen achtervolgde haar met verwijten. Bij de auto greep ze haar eigen sleutel.
‘Waar rij je heen?’ Door het dichtslaande portier had hij niets verstaan. Snel drukte zij de centrale vergrendeling in.
Dat zij voorlopig weer bij haar man zou intrekken, lag voor de hand. Reeds zag hij de spottende blikken zodra hij alleen de zaal zou binnenkomen en, als bijkomende vernedering, straks op Erik een beroep zou moeten doen om hem een lift te geven.
Gelukkig botste hij bij de deur al op zijn maat. ‘Gauw, leen me je Porsche!’ Erik kon hem niets weigeren; daarvoor was deze hem te veel verschuldigd.
‘Haal geen stommiteiten uit,’ zei die bangerd. ‘Wees voorzichtig,’ voegde die uitgedoofde, ouwe zak eraan toe.
Voor Thys lag een verlaten autoweg. ‘De zottin, zij waant zich lekker beschermd in haar autootje!’ raasde het door zijn dolle kop.
In de verte kreeg hij de rode lichten van haar Renautje in de gaten. Hun positie deed hem denken aan een kat-en-muisspel. Eén hap, en hij zou dat beestje met huid en haar opslokken.
(WORDT VERVOLGD)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten