GAST-AUTEUR

VERZUCHTINGEN
door Robert Baeken

58.

Eenmaal van deze beperking bevrijd, ging er geen dag meer voorbij zonder dat hij de bladen minutenlang onder de loep hield. Na een tijdje kreeg hij zelfs de indruk of hij voor niets anders leefde, wat hij als bijzonder beperkend ervaarde. Als vanzelf zocht hij een middel om de sensatie van het kijken uit te breiden. Ergens liep het voorwerp van zijn aanbidding rond. Ergens moest haar stem te horen zijn. Ergens bestond de mogelijkheid haar aan te raken en was zij in een andere houding te zien dan die op de foto's.

   Tijdens Hermans laatste bezoek vroeg hij of zich nog iemand voor een baan had aangeboden.

   ‘Ja, een man. Hij zou al eerder op de firma geweest zijn; volgens Van Dongen, die hem had ontvangen, op de dag van de begrafenis.’

   ‘En...? Is hij aangeworven?’

   ‘Zeker niet! Een week later heb ik hem zelf te woord gestaan. Een mafkees. Bovendien had ik de indruk dat iemand hem onder dwang had gestuurd. Ondanks zijn studies leek hij totaal ongeschikt.’

   Deze verklaring sloot elke mogelijkheid uit ooit om weer met zijn vroegere geliefde in contact te komen. Het was of hij door zijn woordbreuk, zoals Vanessa de weigering van haar echtgenoot zeker zou hebben opgevat, verdronk in een poel van schaamte. Hij besefte dat hij voor haar niet meer bestond, dat hij dood was.

   Na het vertrek van zijn zoon greep hij opnieuw naar de foto's: eerst die uit de bladen, dan die hij tijdens de barbecue zelf genomen had. Maar hoe hij ook zijn best deed zich weer in levende lijve achter de camera op te stellen, de tover leek verbroken. Hij voelde niet de minste opwinding. Voor hem lagen alleen nog vage herinneringen aan onbenutte mogelijkheden. Op zoek naar een aanwijsbare oorzaak, belandde hij bij zijn tekortkomingen: de angst om in andermans ogen zichzelf te zijn, het gebrek aan durf om zijn instincten te volgen, zich te verzetten tegen Hermans bemoeizucht.

   Nu het kijken naar de foto's hem niet langer bevredigde, was het maar een kleine stap om zonder wroeging naar de eerste modeshow in het Hilton te gaan. Opdat niemand hem tussen het publiek zou herkennen, ging hij op de hoogste bank in het hoekje zitten. Oorspronkelijk lag het in zijn bedoeling om na de voorstelling met stille trom te vertrekken, maar omdat Vanessa niet te zien was geweest, weerhield niets hem zich naar de bar te begeven. Amper zat hij neer of daar kwam Lotte.

(WORDT VERVOLGD...)