door Robert Baeken
49.
PAUL
Onverwachts was Vanessa aan een flinke som geld geraakt. Welgeteld ging het om duizendzeshonderd en vijftien euro, - zogenaamd afkomstig van achterstallige betalingen. Volgens haar had de computer van het hoofdkantoor een rekenfout gemaakt.
Paul had van haar nog nooit een loonstrook gezien, wist niet hoeveel zij verdiende, wat zij uitgaf voor haar tubes, bezoeken aan kapper en schoonheidssalon. ‘Je bedoelt dat een bediende de cijfers fout heeft ingetikt?’
Deze vraag vatte zij op als een uiting van wantrouwen. ‘Gelijk wie er geklungeld heeft, vandaag betalen we alles aan Papa terug!’
Dat een groot deel van hun schulden vereffend zou worden, betekende in elk geval een zorg minder. Naast dit goede nieuws kon het voorval dat Vanessa vannacht pas rond drieën was thuisgekomen en in dronken toestand haar kin had bezeerd, niet anders worden beoordeeld dan als een spijtig detail.
Paul zat met Katia aan tafel, bezig soep uit te scheppen. Haar moeder klaagde over hoofdpijn. Een kop koffie was alles wat ze wenste. ‘Vertrekken jullie maar zonder me.’
Even na de middag liepen Paul en zijn geadopteerde dochter hand in hand over het marktplein. De zon scheen en het beloofde een hete dag te worden. Zijn hand bevoelde de prop biljetten in zijn broekzak. Dat het geld van haar rijke minnaar kwam, stond buiten kijf. Geen enkele firma betaalde haar werkneemsters met een allegaartje van in der haast bijeengescharrelde bankjes. Bij zijn schoonvader zou het natuurlijk juist de indruk wekken alsof ze elk biljet, groot of klein, met moeite bijeen hadden geschraapt.
‘Kom, we eten een ijsje,’ zei hij, in een opwelling. De kerktoren waarboven een vlucht duiven cirkelde, wierp een aangename schaduw over de terrasjes. Tussen het cliënteel namen zij plaats aan een leeg tafeltje met twee stoelen. Katia kreeg een reuze ijs. Voor zichzelf bestelde Paul een biertje.
Zijn gedachten hadden Vanessa en het geld in ruil voor haar charmes, niet losgelaten. Door het gretig aan te pakken, zoals hij had gedaan, heette hij medeplichtig aan haar moreel verval; een term van zijn schoonvader die, als hij het fijne ervan zou weten, hem met een vloek zou toeschreeuwen dat smerige geld onverwijld terug te geven, terwijl Paul het juist ter wille van hem had aangepakt.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten