flaneren richting de blauwe steen.
het toch altyd wel nog prachtige zuid.
dan beseffen: ah ja, het was net op DIT moment persvoorstelling van zuiderzinnen, in het museum van schone kunsten.
dus daar gelyk aan myn roem kunnen werken, voor menig journalist zyn phototoestel.
het toch altyd wel nog prachtige zuid.
dan beseffen: ah ja, het was net op DIT moment persvoorstelling van zuiderzinnen, in het museum van schone kunsten.
dus daar gelyk aan myn roem kunnen werken, voor menig journalist zyn phototoestel.
kyk ernst, axel, luc en ikzelf - kyk wat voor een verschrompelde appelsienen, wy, allen tezamen, langzaam maar zeker... dat is het mooie aan niét ver weg gaan wonen, aan tezamen in dezelfde korf blyven: om mekaâr zo gezamenlyk te zien verschrompelen, zien seniliseren...
céline verbeek is nog in de fleur van haar leven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten