movie

hiertoe aangedreven door die hier boven aangeduide soundtrack, ben ik niét naar "the batman" zelf aan het kyken (de vorige keer is nog niet lang genoeg geleden), maar wel naar dé daaraan aanverwante superheldenfilm die, across all nations, het best scoort in, byzonderlyk, de artistiek gedreven rankings: "the dark knight" (2008).

    ik denk dat ik die nu voor de derde keer zie. en dàt, terwyl ik juist, sinds 2021, myn belangstelling voor superheldenfilms echt totààl kwyt was, en eigenlyk ook bén. maar deze prent behoort alleszins tot de "sobere" superhelden-films, niet die superhelden-allen-tezamen-in-één-uitverkoop.

    met dat aan horror schatplichtige geweld en met die pseudo-politieke débâtten in liften die traag naar beneden gaan, nemen ze onze kinderen, zo erg fan van batman, toch wel een stuk speelgoed af. ook begryp ik niet goed dat geteken in vette alcolstift: eerst zegt alfred pennyworth: "we zullen je droppen met een parachute, en daarna zullen we je oppikken met een touwladder"; en dan gaat de film weêr voort; en dan, dan wordt batman gedropt met een parachute. - en dan wordt hy opgepikt met een touwladder...
    toch ben ik bly dat ik straks naar de tweede helft kan verderkyken. lichten uit en koptelephoon op, om drie uur snachts in de zetel in de pikdonkere living; escape!!! escape!!!

addendum: toch op den duur moeten afzetten. pathetisch, vooral de te lange, overacte monologen van de nep-indrukwekkende joker. nep-spanning door schools verknipte montages.