zo groggie als ik my wist in het begin van de week, zo één en al energetisch en daadkrachtig schyn ik myzelf heden te mogen betitelen, tot myn blye verrassing. amper geslapen - en toch helemaal niet moê.
wél een beetje lui, maar dan om strategische redenen. de kracht van luiheid, een té moeilyke kunst. begryp dat wat er gedaan moét worden - dat dat effectief vanzélf ook gedaan zàl worden. zonder iets te pressen, dat pressen en dat pushen is contraproductief - al moet je natuurlyk wél aldoor sturen. dat wel, sturen is àlles.
langs myn kinderen komen de vacantie-atmospheren meê binnen. voor myzelf is het, in principe, àltyd vacantie; maar zy hebben examens achter de rug, zy smyten hun boekentas in de tuin, zy nemen vriendjes meê om de sinksenfoor te gaan verkennen (zo sociaal voelend is rocco: zelfs als hy met een bedje vriendjes naar de foor gaat, komt hy toch helemaal naar my gelopen om te vragen of ik met ze meê wil. wat later trouwens best wel spyt dàt ik niet met ze ben meêgegaan. als vyfde wiel, why not.)
het is nu halftwee snachts, in de oranje ligzetel in de benedentuin; het perfecte schuilhol voor het monster van loch ness dat ik ben... ik wil niets anders dan dit; deze zetel, deze laptop, deze trump-en-putin-filmpjes op youtube, deze verkreukelde kurt cobain-biographie, deze caramel-koffi.
goed, binnenkort komt er vast weêr een lock-down op ons neêr, toch?
goed, binnenkort komt er vast weêr een lock-down op ons neêr, toch?
1 opmerking:
Overgave aan het moment is niet lui zolang je er bewust kan over schrijven.
Een reactie posten