state of being, 21 november 2025

de voorbye dag, de donderdag, met nadruk aangepakt als een vacantie-dag. wel een béétje heb ik geknutseld ook; het affiche voor mechelen, de line-ups voor komende dinsdag - doch: voorts, lezers, voornamelyk rustig wat aan het lezen geweest in onnuttige boekjes. alsook tezàmen met luv onze geniale zoon rocco james conan gaan ophalen aan het skate-kamp en dan naar de piano-les gaan brengen. dwz normaal brengt luv hem daar in haar ééntje naartoe; je moet niet met zyn tweeën zyn, om rocco ergens naartoe te chaufferen; doch gewoon voor de rustige gezelligheid, aldus, hoorden-ik myzelf opperen: "weet je wat, ik ryd wel eventjes meê." dat is: inclusief ook aan de voorpoorten van deze muziekschool, een uurlang zitten afwachten tot die terugkomt...

    financieel een paar vervelende dingen wel. geen "rampen", alleen maar suffigheden. het gebeurt soms dat mensen die voor my gewerkt hebben, vergeten te factureren. in de meeste gevallen ga ik er dan niet zélf achteraan; ieder moet zyn zaken zélf in de gaten houden (pas op: in sommige kwetsbare gevallen, zeg ik natuurlyk toch wél: "hey, jy moet my nog een factuur sturen!") (ben ik mal??) als ik na tien maanden van een slordigaard geen factuur heb gehad, verschuif ik deze kost in regel naar het notariële vagevuur - met wél een empathisch verdriet, voor die ongelukkige, doch verder toch zonder enig schuldgevoel; met name, omdat jullie er nu naar vragen, doordat myn eigen business, show-business, zo'n fenomenale struggle is altyd, dat je het niet eens overleeft zonder af en toe zo'n dergelyke, extra-terrestriale bonus. -- doch net vandaag, nu to the point, lachten er my ineens vanuit drié van dergelyke fronten, in één klap, zo'n uitgestelde deus ex machina's met terugwerkende krachten tegemoet; een danser met nog iets van januari, fuck him, en twee musici met beiden nog iets van februari, fuck them. waarop ik dan wel eerlyk repliceer: "grrrr - hoe kan ik zo myn boekhouding runnen!..."

    het beste zou zyn om dat vagevuur af te schaffen, om die schulden tot aan myn doodsbed op de binnenkoer te blyven hebben staan.

    maar ja, dan kom ik daar élke middag langs.

    die onzinnige trageriken, oneindig lang myn aandacht vergende; dat is evenmin een avance.

    het beste dat iedereen kan doen: àltyd metéén factureren, àltyd meteen diezélfde dag nog. als iederéén dat zou doen, o fans, dan waren er nooit achterstalligheden. nu, zoals het heden staat, houdt aldoor de ene de andere tegen...

    subiet ga ik nog een uurlang myn boekenkasten verzorgen. ook dat is een ritueel in tyden van "verlof"; myn bibliotheek opdirken. net als een kamerplanten-kast of een zieken-hond, heeft ook een boekenkast aldoor liefdevolle verzorging nodig.

    ik kan nooit de héle bibliotheek willen opleuken; net als gisteren, gaan-ik subiet gewoon "één kast" doen. dit is niet alleen, voor wie het benieuwe, boeken op hun juiste hoogte gelyk drukken en dan afstoffen; dit is ook het correct plaatsen van een smurfenpop hier, een beeldje van arthur rimbaud daar; het zyn werkelyke installaties, idealiter.

    terwyl ik dit therapeutische werk voltrek, heb ik "blind getrouwd" spelen, nu seizoen 8. samen met luv kan je daar wel gewoon naar zitten te kyken, en dan aldoor becommentariëren ("die man, die is eenvoudigweg te dom voor die geweldige griet!! dat ziet toch iedereen!! en waarom zet hy die domme pet niet af!*") - maar om naar zo'n program in je ééntje, passief te zitten te kyken, daarvoor ben ik nog nét niet voldoende tot in de palliatieve gevorderd...

*ik hààt petten. by mannen al zeker. ik SNAP niet waarom aldoor zoveel mannen in myn leven zo pseudo-vanzelfsprekend een pet dragen, stop daar allemaal meê!!