de traditie wil het zo: als ik om halfnegen savonds geen optreden heb, of zelfs geen vergadering, dan houd ik my ledig met het in bed steken van rocco james conan, de jongste der telgen. alzo naast hem liggende, zyn kleine, warme lyfje tegen het myne, de dekens netjes en strak, het huis plotseling rustig; dan kan het dan uiteraard nooit anders, of algauw val kik ook zélf, heel even, in een diepe slaap - een slaap van een ongemeen morbide niveau, waarachtig een doodgaan-in-het-niet-eens-zo-klein; alle betekenissen van de wereld die van je afglyden, vormen zakken in mekaâr als duistere plumpudding; en voor ik het helemaal besef, ben ik bezig met krachtdadig te hallucineren -het is niet echt een droom, het heeft niet de breedte van een droom; het schynt meer een flash, een indringende flits - ik zag voor my uit, op een tafel, een drietal bananen liggen, die kwààd waren dat ze waren gepeld. freud zal wel zeggen fallussymbolen etc - maar freud is antiek gelul, het waren echte, letterlyke bananen, zoals een aap ze nog graag zou lusten; en ze waren dus gepeld - maar: je voélde dat ze dat niet konden verdragen, een onuitsprekelyk boze energie blies my tegemoet, zelfs voltrok zich een splinter van een conversatie; ik was bezig die bananen voorzichtig uit te leggen waarom die schillen er niet meer terug aan konden; en daarna (hoelang duren die dromen van halfnegen savonds? nog geen tien minuten)- daarna is het, telkens weêr, ondenkbaar, onbestaanbaar om uit dat bed nog terug overeind te geraken, om de zintuigen, de mechanica, de gehele arbeid van het menszyn weêr aan te zwengelen; maar dan toch herryzen we, gelukkig: toch steeds vanzelf meldt zich die drive weêr aan, zodat je toch weêr nog zes uur lang weet voort te zwoegen, dé essentiële zes werkuren van het etmaal! met goeie muziek de nocturnes van chopin), met zoethoutthee op het tafelblad, en, vanaf twee uur snachts, zelfs het facebook-verkeer dat wegvalt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten