woensdag 24 juni 2015

ingezonden kortverhaal,- door victor glorieux

jonathan druyts, een personage dat werd verzonnen door victor glorieux, is op avontuur in ankara...


beneden in de foyer sprak iedereen vlaams, ook de garçons en de bedienden die er turks uitzagen. geheel overstuur maakte jonathan zyn bestelling in het engels - de garçon sprak lachend:"praat hier maar vlaams hoor, kerel."
    beduusd bestelde hy een "kleine, straffe koffie, zonder melk," doch in plaats daarvan kreeg hy tenslotte toch weêr die kokend hete, zwakzinnig zoete soort appelthee van ze.
    neen, zo dacht hy: daarnet was hy té erg geschrokken, natuurlyk. en dit dan, wist hy, vanwege zyn slaaptekort. géén sluipmoordenaar was het geweest, lezers, die hem, daarjuist nog, in het gangetje, nog in de vorige aflevering, te lyf was gesprongen, maar wel een tienjarig kind; een ongemanierde snotaap was het geweest, die, een speelgoedwapen in de hand, een andere, nog jongere snotaap achterna rende - om op het einde van de gang een klets te krygen van zyn pa. "zo overspannen ben ik dus al," begreep onze held, jonathan druyts.
    een halfuur hierna reeds wist hy zich, nolens volens, op weg naar, hoe kon dit ook anders, één ofte andere toeristische attractie, een archeologisch museum waarvan hy de naam alweêr was vergeten nog voor die hem was uitgespeld. één van die vlaamse garçons,- namelyk diegene, die hem die rot-thee ook had gebracht -, had voor jonathan een taxi aangehouden, zonder dat jonathan daar om verzocht had; het gebeurde gewoon. in waarheid moest onze held, zoals jullie weten, zo gauw mogelyk in syrië zien te geraken - "maar," bedacht hy, "zolang er my geen methode te beurt valt om dit aan te pakken, is het maar best om my te laten meêdeinen met de stroom, - ofte dus, in het engels: to go with the flow."
    het museum stelde niks voor - dwz: wél betrof dit een opvallend, gigantisch groot bouwwerk, van velerlei glazen koepels, moderne, neen ronduit supersonisch ogende roltrappen en hoge, steile liftkokers, marmeren traphalls en ingenieuze lichtfonteinen - maar: het ging alles aan hem voorby. alleen zweette hy heel erg, byzonderlyk toen hy weêr buitenkwam.
    in het raampje van een kleine, groezelige kiosk naby een metrostation, viel zyn oogbol, als hierdoor aangezogen, op een ongekreukt exemplaar van de "daily mirror", zyn lievelingskrant; daarop stond genoteerd, erg duidelyk leesbaar:"eêrgisteren in mosul alweêr vyf mensen door de isis onthoofd!!" en daaronder in kleinere letters:"regering met de handen in het haar."
    uitgeput en flink onwel kwam jonathan druyts, voor zyn terugweg altoos te voet gegaan zynde, pas vyf uurs later weêr in zyn hotel aan, "hotel ankara". terug naar zyn kamer willende, passeerde hy toch eerst, onvermydelyk, de foyer - en ja, met een schok kwam hy tot dit volgende, elektriserende inzicht: dat zyn kennis van gisterennacht, dat uiterst bevallige meisje dat heette "patricia", zich in haar eentje hierbinnen wist, gezeten aan een rieten tafeltje, in een gesprek verwikkeld maar dan wel, inderdaad, middels haar smartphone. hy durfde haar niet aan te kyken - totdat zyzélf naar hem uitriep:"hey, jonathan!" om vervolgens, zag hy, ook dat mobieltje van haar opzy te leggen.
    hoe kon dit? zy moest toch allang, volgens haar eigen planningen, naar syrië onderweg zyn? wat deed zy dan nog hiér? en waar toefde dan, dacht hy, haar zus? en waar haar lastige schoonbroêr? of waren die getweeën dan misschien zonder haar vertrokken? of wat? of waarom?
    "kom hier," zei patricia kortweg.
    zy keken mekaâr aan, behoorlyk langdurig. "het is sterker dan myzelf," zag jonathan in. "ik kan niet," dacht hy, "weêrstaan aan dit meisje."
    alles aan haar maakte hem gek. "ik ben," wist hy, "aan haar onderworpen, van meet af aan..."
    zy lachte naar hem, hem pas daarna te kennen gevende hoezeer hy mocht gaan zitten - niét tegenover, maar wel vlak nààst haar. "kom hier," zei ze weêr, opnief met die hypnotiserende glimlach van haar...

1 opmerking: