om zeven uur smorgens draag ik mollie op myn rug naar beneên... dat had ik namelyk, een halfjaar geleên weêral, eens één keer gedaan - en dan moet je het meteen daarna, de volgende dag, opniéf doen; en vanaf dan is het een traditie, een ritueel waar je maar zelden meer omheen kunt... behalve dus vanmorgen... "ik kan je niet dragen, ik geraak niet goed wakker." ze laat me haar mispryzen merken, dus ik zet my rechtop, toch wél klaar voor de vracht - maar: dat soort duels wint zy, natuurlyk, altyd - ze loopt langs me heen de gang op. "sorry," zeg ik nog.
het is ook gevaarlyk want al een paar keer is gebleken dat ik sinds een jaar of zo, zit opgezadeld met een soort chronische hersenstructuurfout, waardoor ik myn enkels soms opeens niet meer kan commanderen en gewoon volstrekt onverwacht in mekaâr stuik. da's al twee keer gebeurd, en nu is de schrik voor deze twee verhalen zeer groot: ten eerste, dat me dit zou overkomen op de trap, met mollie in myn zadel - of ten tweede, dat me dit zou overkomen wanneer ik aan het autoryden ben, en ik moet remmen voor een voetganger...
dan, tot een uur of elf, rustig uitgeslapen. met vele, beweeglyke dromen...
en daarna nog méér blyven liggen; lezen in bed... waar is de tyd dat dit een dagelyks ding was: de dag aanvatten: door in bed te blyven liggen lezen - een goed halfuur, nooit veel langer...
het is snikheet overal in huis (behalve in de werkkamer beneên, waar stevige, grootse rolluiken heersen.)
het is geen evidentie om by zo'n temperaturen te arbeiden - maar toch kryg ik het voor mekaâr; een beetje aanmodderen hier, dan weêr ginder; beeldmateriaal voor de revue van zondag uitprinten, myn laatste stukjes tekst voor die musical memoriseren, doe powerpoint rond dostojewski nog een béétje herzien... lezen in die velerlei byzondere, vlaamse dichtbundels, dewelken-hier een week of drie geleên zyn aangekomen als met een luchtballon, voor dat poëzie-evenement in groningen...
en zo prutsen we dus verder - als kleine restjes en hapjes aldoor tussendoor, in plaats van één grote maaltyd; maar: op het eind van de dag heb je net zo lief alles gegeten.
telephoon van charles jarvis:"dat was een telephoon van 400 euro!!"- zo gaat zyn openingszin. dus hy zegt niet:"hallo, met charles," of ook niet:"hey, don vitalski, hoe gaat 'ie?" je neemt op, en hy zegt:"dat was een telephoon van 400 euro!!" zo gaat zyn scenario: een albanese kerel was naar hem toegekomen met de vraag "zou ik alsubliéft even mogen bellen; hy overhandigt aan die man zyn telephoon - en die man rent ermeê weg...
dàt maal twintigduizend, en je hebt zyn jaarverslag...
de kinderen van school gaan halen.
vuilniszakken buitenzetten - dat zyn er een ton, vorige week was ik ze vergeten...
1 opmerking:
Ik kijk reikhalzend uit naar de biografie van Charles.
Een reactie posten