door Robert Baeken
46.
Eduard was het niet gewend door een vrouw bevolen te worden. Zeker daarom gaf het hem zo'n kick toen hij zich door de knieën boog, haar bij de enkel pakte en een muiltje over haar gestrekte voet schoof. Toen de handdoek op het gras gleed, wierp hij een indiscrete blik naar haar schaamdriehoek, - iets wat hij zich onder andere omstandigheden nooit zou toestaan; daarvoor had hij, als heer, een te grote afkeer voor directe grofheden. Zijn benadering van zulk een hoogst natuurlijk gegeven was eerder geraffineerd. Enkel in staat van hevige opwinding durfde hij zich te laten gaan. Maar dan stond op hem ook geen maat meer. Want om fatsoen had hij zich nooit bekommerd. Zijn keurig gedrag werd volledig ingegeven door het streven naar een elegante levensstijl. Wat hier gebeurde: het ruilen van zijn beschaafde omgangsvormen tegen wat zich aandiende als een natuurlijke drang, was voor hem hoogst ongewoon. Maar dit keer had hij ook slechts één doel: zijn zoon en zijn vrouw tot het uiterste te provoceren. Toen Vanessa heupwiegend over het gras liep, keek hij haar met een zalige glimlach na. Zonder zijn blik van haar af te wenden, zette hij een fles wijn aan de mond. Eenmaal leeg, gooide hij haar met een schijn van nonchalance achter de rug op het gras. Daarop ontkurkte hij een tweede fles. Hij hoorde al wat Irma op hetzelfde moment tegen hun zoon zou opmerken: ‘De duurste wijn uit onze kelder! En toen ze aankwam, heeft hij voor haar zelfs een René Schloesser ontkurkt!’ Het leek of een vleugje wind haar stem had meegevoerd. Maar er was geen wind.
Toch waren haar grieven niet meer uit de lucht; daar zorgde haar echtgenoot wel voor. Hij had kunstzinnige naaktfoto's genomen. Jonge vrouw met stokbrood. Jonge vrouw met rieten mand. Zittende jonge vrouw. Eén keer kon zij de verleiding niet weerstaan ook van hem een kiekje te nemen. Maar het mooiste kwam toen hij terugkeerde uit de speeltuin waar hij de in schommels geklauterde kinderen weer eens in de hoogte had geduwd. Vanessa lag verzadigd in zijn tuinstoel. Een uitgelezen moment om met het juwelendoosje voor de dag te komen.
‘Oh!’ riep ze, blij verrast. Door de aard van het doosje stond het buiten kijf dat het een juweel bevatte. Maar wat voor een! Een gouden ring met diamant; daarvan kon zij enkel dromen. Nadat Vanessa haar trouwring met veel moeite had losgekregen, schoof hij de nieuwe eigenhandig over haar gestrekte vinger. Hij paste wonderwel. Het gedoe met het verwisselen van de ringen had iets symbolisch. Of zij hem mooi vond, hoefde niet gezegd. Meteen kreeg hij een minutenlange zoen. Dit genoegen was de prijs waard, vooral daar hij terzelfdertijd bedacht dat hij voor de weinige jaartjes die hem nog beschoren waren, meer vermogen zou hebben dan gelegenheid om zijn verlangens, die hem zolang jong hielden, ten uitvoer te brengen.
De kinderen riepen of hij weer kwam duwen. Opa stond al klaar. Werktuiglijk keek hij in de richting van de villa en schrok. Zijn zoon kwam in vliegende vaart over het gras gerend. Maar het meest schrok Eduard van de uitdrukking op zijn gezicht. Zonder Vanessa een blik te gunnen, riep hij geheel buiten adem: ‘Vlug, Mama is onwel geworden!’
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten