je wil hier allerlei spitsvondigheden poneren, maar het ontbreekt jou daaraan. hoewel, onderweg naar "huize baeyens" in de zeer hatelyke lamorinière-straat, waar ik een gehuurd brilletje moest gaan terugbrengen in die carnavalwinkel, omdat ik er anders een borg van 50 euro zou by inschieten, zweefden my ineens, vlak na mekaêr, twee komische ideeën door het brein, dewelke ik op dat moment, toch wel, sterk genoeg achtte om in myn smartphone in te spreken (noteren kon niet, omdat ik auto reed...) beide gevallen in het theater bruikbare grappigheden;
1. "myn publiek is doorgaans zo erg vandalistisch, dat het, aan de inkom, behalve een ticket, ook een borg van 100 euro moet neêrleggen. ze doneren die 100 euro by het binnenkomen aan de kassa, maar als na de voorstelling blykt dat ze geen stoelen hebben kapotgemaakt, dat alle zeteltjes nog in tact zyn en dat er ook geen brandgaten in de tapyten zitten, dan krygen ze die borgsom weêr terug."
2. "ooit ben ik wel eens een bakker geweest, een jaarlang, en dààr eigenlyk, is myn verbittering gekomen..." (is dus blykbaar een "hese" monoloog, dwz een verhaal van victor glorieux) "want wanneer zie je de mensen komen? alleen maar wanneer ze je kunnen gebruiken! als ze honger hebben! als ze een brood van je willen! als alles goed gaat, zie je ze dan? dan zyn ze op reis, dan hebben ze het druk met hun werk of dan liggen ze te vryen met mekaêr. dan besta je gewoon niet voor ze - maar: op een ogenblik staan ze toch voor je deur, en dan weet je vanzelf hoe laat het is... zyn ze in my geïnteresseerd, in myn problemen? in myn ambities? eerst wel de usual stuff:"het waait vandaag nogal eens, hé?" of ook:"mogen die mensen daar eigenlyk wel geparkeerd staan?" of nog:"amai, het is hier lekker warm..." maar àltyd na dat soort formele gezelligheden komt de aap toch uit de mouw, onvermydelyk:"eh... ik eh... ik zou een groot bruin brood willen, alstublieft." echt schaamteloos!! en terwyl je dat brood voor ze staat te snyden, komen ze helemààl los:"en doe ook maar een éclair en twee rozynenbroden!" je voelt je van kop tot teen gebruikt, de hele dag lang. (op den duur heb ik dan ook wel gezegd: oké, als het zo zit, dan doe ik het ook niet meer voor de lol! dan ga ik er ook geld voor vragen!!) plus: ik maak er op den duur ook zélf komaf meê; als ze binnenwandelen, en ze beginnen:"precies dat de winter onderhand voorby is, zoals dat zonnetje schynt, deze zondag," dan zeg ikzelf meteen:"je wil een brood zeker?? is dat het niet, dat je een brood wil??"
ja, dat heeft wel iets... ik weet niet of het zo overkomt...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten