zondag 26 januari 2020

lectuur

zoals alle historische strips is ook deze mantel- en degen-serie, "viravolta" getiteld, een beetje houterig getekend. niet zo erg dat je kloten ervan afvallen, maar toch wel zo erg dat je het etiket "stoer" hiervoor in de kast moet laten liggen. en dat is jammer, want wel degelyk is dàt nu juist dé allerbelangrykste taak voor een stripverhaal: dat het er, op één of andere manier, stoer moet uitzien (een norm waar trouwens nog geen halve procent van wat er zoal verschynt op de markt, aan voldoet.)(het lyvige stripverhaal "het vrouweneiland" van studio vitalski, is misschien niet altyd even perfect - maar wel is het een uiterst stoer stripboek.)
    okay; voorts, lezers, is de overdreven geëlaboreerde tekenstyl van viravolta (een styl van enorm gedetailleerde lyntjes en kleurtjes) zelfs ronduit betoverend, plus: in accordatie met het verhaalde tydperk, zynde dat van de rococo (het verhaal is in 1756; lodewyk XV; dus: pal middenin de rococo.) met veel folter-scènes ook, in donkerrode, onderaardse gangen, die door toortsen worden bygelicht. daar kàn je alleen maar meê scoren...
    en die viravolta zelf is tenminste nog eens een held. daarom is het, alles by mekaâr, een zeer goed boek: als een liefdevolle, overtuigende hommage aan de dick turpins, de edmond dantèssen aller landen.
    ten slotte, voorts, ben ik ook wel bereid om te geloven, dat ze dit veertien albums lang gaan volhouden. anders is het ook voor niks geweest!


Geen opmerkingen: