na ziggy is er maar één bowie die net zo statuesk is - met name de bowie van 1983, let's dance & the serious moonlight. dus dié bowie had voor my meer aan bod mogen komen, en dan als iets méér dan die witharige bootvaarder in shangai. je kan niet àlles behandelen maar tin machine had er toch ook wel minstens even in voorby mogen flashen.
goed voor als je écht kapot bent, als je écht zelfs geen één postzegel meer op geen envelop kan plakken, om halfzes smorgens - dan kan je je ook aan déze film wel absoluut laven...
geen pratende hoofden, die dertig jaar na datum, dik geworden in hun zetel, alles nog eens zullen uitleggen. gewoon géén uitleggingen, alleen wel quotes van bowie zelf, die over het algemeen inderdaad best bekakt zyn, of course - dat mocht, op zyn leeftyd.
sound & vision.
geen pratende hoofden, die dertig jaar na datum, dik geworden in hun zetel, alles nog eens zullen uitleggen. gewoon géén uitleggingen, alleen wel quotes van bowie zelf, die over het algemeen inderdaad best bekakt zyn, of course - dat mocht, op zyn leeftyd.
sound & vision.
"statuesk"; daarmeê bedoel ik, dat dààrzo "bedacht imago" en "werkelyk zyn" het allermeest onafscheidelyk tezamenvallen. by vele imago's kan je een bovenlaag wegkrabben en op een verborgen onderlaag stuiten; by ziggy maar ook by bowie 1983 zou je blyven krabben - er zit niks nog àchter...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten