ik was veroordeeld tot de doodstraf. by me was een jongeman, die het gebeuren begeleidde. we wisten ons op een lage zandberg, savonds, op een eiland. eigenlyk was ik aldoor te gelaten gweest, alsof ik altyd wel nog zou kunnen ontsnappen; inmiddels zat ik eigenlyk best ernstig in het nauw. al was ik wel "los"; men ging ervan uit, kennelyk, dat ik toch niet zou proberen te ontsnappen. doch toen het nog later werd en die jongen wegging, muisden-ik er wel degelyk tussenuit. pech wel, zo voelden-het aan, dat ik myn onuitgesproken woord tegenover die jongen brak.
meteen willen inschepen, om van dit eiland af te geraken? neen, dan zou ik worden gevat. zwemmen dan maar? neen, daarvoor was de afstand van dit nachtelyke water te groot. het betere plan: my vier dagen op dit eiland verbergen, en dan pas hiervan weg zien te geraken; en dan, voor de rest van myn leven, voortvluchtig onderduiken; een baard laten groeien en myn haar blond verven.
diverse sympathieke eiland-bewoners hielpen my voort. de keuze echter: verberg ik my in de natuur, in deze ondergrondse grotten en gangen, of verberg ik my in huizen? in myn plaats kozen ze voor het tweede. gedurig in een kâsteel van de ene kamer naar de andere, op zoek naar een goeie verstopplaats. toch telkens bedenkend: àls ze in deze kamer komen, dan zullen ze zéker ook in deze kast kyken. dus niet écht veilig.
na een paar verwikkelingen die ik my niet meer herinner, was er nu nog maar één probleem; onlangs had ik een hele serie medicynen geslikt, één daarvan zat nu als een bobbel onder het vel van myn binnenbeen. je zag dat pilletje zitten onder myn vel. iemand zou dit er uit moeten snyden - een korte erge pyn. een man die my al een tydje vergezelde, was echter hitler. die wilde dit wel doen - maar: die kon ik uiteraard niet vertrouwen. waarom zou ik dit niet zelf doen eigenlyk, dit zou maar een korte pyn zyn. tenslotte nam L.D., een goeie vriendin van my, de taak op zich - doch werd ik wakker...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten