was blykbaar aan het lynchen. maar by deze houdt dat dus weêr op. nu weet ik wel zeker vanaf welke lynch-film het is gebeurd, dat ik my zag worden afgehaakt (inderdaad: je "haakt niet af", je "wordt afgehaakt'.) ik ben niet per definitie tegen een onbegrypelyk verhaal vol geheimzinnigheden die niet worden opgehelderd (wat de laat-romantische engelse dichter keats noemde "negative capability"; het vermogen van een mens om te leven met onopgeloste mysteriën), maar: in de praktyk ben ik door een dergelyke film nog nooit bevredigd geworden. wat best wel droevig nieuws is - het gegeven dat in de praktyk, voor, my dit medium klaarblykelyk tot anekdotiek moet blyven worden verknecht...
janneke vraagt: "kom je van de bakker." mieke mag dan niet metéén ja of neen zeggen; ze moet eerst, duidelyk geregisseerd, een halve minuut lang kyken, staren, zich indrukwekkend voelen; en dàn pas iets repliceren. zo maak je van een film van één uur, een film van twéé uurs, uitgerokken door niet ingevulde pretenties. vorm, vorm, vorm. zo reëel als een videoclip.
uiteraard zitten er een paar geniale, briljante scènes in ook - maar je eindigt bekocht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten