de hele nacht lang geen één oog dichtgedaan, namelyk omdat ik per definitie pas inslaap rond 6 uur smorgens - doch ik vandaag, donderdag, de kinderen naar school moest/mocht brengen. wat ongeveer hetzelfde als wanneer luv iemand zou moeten gaan wegbrengen om vyf uur snachts.
de kinderen oogden echter goddelyk, en bovendien was het verkeer best rustig, eigenlyk.
aansluitend daarop, kon ik naar de tandarts op de brialmontlei. geparkeerd aan het stadspark. waar werklieden aan touwen in de allerhoogste toppen van de bomen hingen te bungelen, met ieder een eigen kettingzaag in de hand, om te snoeien dus. wat een stuntwerk, heb er wel een kwartier naar staan kyken.
maar ja dus, de tandarts, toch weêr wel...
goed wel, people: dit was de allerlaatste etappe van het voorbye ardennen-offensief; de eerstvolgende afspraak, voor wie het iets aangaat, is nu pas, naar werd uitgestippeld, eind juni. want: wat is er gebeurd? my lord: die kwaaie tand, links boven achteraan, is nu dan toch, uiteindelyk, domweg getrokken geworden...
als ze dat nu gelyk in décember al hadden gedaan, dan had my dat vier tandarts-bezoeken uitgespaard, en alles byeen toch wel veertien dagen van beren-harde tandpyn...
echter: jy bent de amateur van jouw eigen lichaam. zelfs by leven reeds, geef je je gebit aan de wetenschap.
echter: jy bent de amateur van jouw eigen lichaam. zelfs by leven reeds, geef je je gebit aan de wetenschap.
wat een ellendig iets...
je voélt ze bezig met hun tang, weg en weêr schuddende, niet opgevend, net zolang totdat ze die verdomd tand helemaal eruit hebben.
zzzzzzzzzzzzzzzzz - met die boormachientjes van ze...
is tegelyk ook weêr een zoveelste signaal van oud worden, van verval en van mos dat al op je buik wil beginnen te groeien...
gelukkig: helemaal los daarvan, is myn huid er op het moment wel enorm goed aan toe; ik kyk in de spiegel, en zie: al een zeer lange tyd heb ik er niet meer zo goed uitgezien...
al is dit wel nog een heel andere manier van voor de spiegel staan, dan hoe mollie maar ook rocco james conan naar zichzelf kunnen staan turen...
die worden ronduit één met hun spiegelbeeld... de narcissus-mythe in zyn meest zuivere vorm - het zou goed kunnen, lezers, dat als je, héél eventjes, het licht uit- en dan meteen weêr aan zou doen, dat je dan moeten zien dat ze, inmiddels, IN die spiegel zitten terechtgekomen.
toch maar weêr een paar pynstillers nu...
dus toch maar weêr, een beetje, zombie - maar niet te erg.
als ik op tyd mag klaarkomen met dit oneindige huiswerk aldoor, vandaag, dan hoop ik, straks alsnog, eens naar die nieuwe nôsferatu te kunnen zien... is die een beetje okay? ik bedoel die film?
maar er ligt dus weêr belachelyk veel werk op myn bord; hoogstraten, brugge, het salon - you name it... dat moet allemaal meticuleus worden voorbereid, jullie hebben daar vermoedelyk geen benul van, van hoeveel daar telkens by komt zien...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten