edgar allan poe versus longfellow

voor wie er daarstraks in Het Salon naar vroeg;

"Het Lied Van Hyawatha" gaat over een fatale liefde tussen een Ojibwe-kryger-indiaan en een indianenmeisje uit Dakota, een soort van "Romeo en Juliet", maar dan doortrokken van aloude mythes en fabels rond "Nanabozho", een verraderlyke maar vruchtbare indianengeest, geboren uit een menselyke moeder maar een geestelyke vader. Het verhaal navertellen, is onmogelyk, daarvoor is het te vluchtig, te dichterlyk en te exotisch. In dit gedicht, dat dapper helemaal voorgelezen, twee uurs en een half zou voortduren, doet zich maar één passage voor, één scène maar zelfs, die, by kennismaking, ook de moderne lezer meteen begrypt: Hyawatha die van zyn geliefde Minnehaha afscheid moet nemen, doordat ze ten onder gaat aan een té strenge winter.
    Alleen al die naam van dat meisje, "Minnehaha", is onvergetelyk mooi, in Dakota willende zeggen: "waterval", of ook "snel water", maar volgens een niet uit te roeien Westerse interpretatie betekent de naam "lachend water". Haar dood werd wel eens op muziek gezet door Samuel Coleridge-Taylor, maar ook dit staat voor een ontzettende naamsverwarring; je denkt aan de vroeg 19e eeuwse vriend van Lord Byron, de dichter Samuel Taylor Coleridge, over wie op deze blog zo vaak wordt gesproken - maar: het gaat wel degelyk om zyn byna-naamgenoot, Samuel Coleridge-Taylor, een eveneens Londons geboren, maar van Creoolse vader afstammende muziekcomponist.