1. poe probeerde te leven van zyn pen. dit was een erg onwaarschynlyke onderneming. rond het midden van de 19e eeuw was er geen enkele americaanse auteur die daarin slaagde. longfellow gaf les, hawthorne werd verzorgd door politieke vrienden, emerson leefde van een erfenis. de in zyn tyd beroemdste auteur van de states, nathaniel parker willis (zie: photo), was opgehouden met journalistiek om te kunnen leven van zyn litteratuur - maar moest na een paar korte jaren snel terug journalist worden.
2. de voornaamste reden daarvan: er was geen internationaal copyright. dus: americaanse uitgevers konden al die engelse bestsellers gratis publiceren in eigen land. waarom dan betalen voor veelal minder gekende auteurs van eigen bodem? de americaanse schryver werd aanzien als een gunsteling, die al bly mocht zyn als ie gedrukt werd. proza dat ging nog, maar poëzie werd helemààl automatisch verondersteld een gratis liefhebbery te wezen.
3. daarom wilde poe een eigen maandblad oprichten, "penn magazine", te verschynen iedere eerste van de maand... hy was constant op zoek naar manieren om de kosten voor de post te reduceren... intussen werkte hy voor een habbekrats als redacteur voor "graham's magazine", van welk tydschrift de hoofdredacteur intussen nochtans schatryk werd.
4. poe was dol op cryptogrammen. lezers mochten die naar de redactie opsturen, en poe zou ze dan wel eventjes oplossen. er kwamen precies 100 cryptogrammen op de redactie aan - en poe wist er effectief 99 van te ontcyferen! van de cryptogram die hy niét kon ontcyferen, meenden-ie te kunnen bewyzen dat die simpelweg onoplosbaar was...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten