gast-auteur

HET GEVAAR LOERT IN MOMBASA

van onze correspondent in de jungle robertus baeken

Geïnspireerd door een beroemd ontdekkingsreiziger besluit onze held een in Afrika vermiste landgenote op te sporen. In Mombasa komt hij in contact met de Swahilisprekende Duvel die hem met zijn veertigkoppige expeditie zal vergezellen door de jungle. Onderweg slaan de dragers aan het muiten en tot overmaat van ramp worden hij en Duvel door kannibalen gevangen genomen. In hun dorp aangekomen, blijkt de verdwenen landgenote daar aan het hoofd te staan.

aflevering 37

Nairobi, 15 april 1929:

Aankomst van John A. Mitchell  op de vlieghaven van Nairobi. John A. Mitchell was een Amerikaan. Een jaar eerder was hij van New York naar Los Angeles verhuisd. In Brooklyn had hij jarenlang de kost verdient als privédetective, wat hem, volgens zijn boezemvriend, de in Hollywood zeer bekende scenarioschrijver Cyril Hume, uitermate geschikt maakte om zeer diverse milieus als achtergrond voor allerlei geplande films te onderzoeken. Terwijl Cyril goed bezig was een tekst van Edgar Rice Burroughs tot een scenario om te werken, kwam Mitchell een kijkje nemen of de omgeving van de Kilimanjaro wel geschikt was voor filmopnames. Het zou gaan om een Tarzanfilm onder regie van W.S. Van Dyke, met de beroemde zwemkampioen Johnny Weissmuller in de hoofdrol.

Het eerste wat Mitchell in Afrika opviel, was na de twintig verschillende tinten groen van het oerwoud en de ongemeen diepe, uitgedroogde kloof in de buurt van de Kilimanjaro. Een goed onderkomen voor Tarzan die zich tijdens zijn manhaftige avonturen met tamme leeuwen, volgevreten hyena’s en gedomesticeerde chimpansees moest verborgen houden voor de koppensnellende Sukkeluu’s. Daar deze halve wilden door de filmmaatschappij dik betaald zouden worden, hadden zij weinig moeite terug te vallen in hun oude gewoonten van nauwelijks drie jaar geleden. Om te voorkomen dat er ongelukken van zouden komen, dienden de potige lijfwachten van Johnny Weissmuller later, tijdens de opnamen, zelfs enkele keren hardhandig tussenbeide te komen. Dus dat zag er allemaal geweldig uit. John Mitchell kon zijn vriend Cyril Hume vanuit Mombasa met een gerust hart het overtuigende bericht sturen dat de hele crew naar Nairobi mocht overvliegen van zodra iedereen er klaar voor was.   

   Terwijl John beneden in de kloof, wat afgezonderd van het gezelschap technici en dragers, door zijn blaas te ledigen volop bezig was de bodem minder droog te maken, viel zijn oog plotseling op een menselijk geraamte dat hem eerst erg afschrikte, maar juist daardoor vervolgens ook zeer intrigeerde, daar het zou kun dienen als een belangrijk attribuut na een massacre door de Sukkeluu’s.

Ook het wapen dat naast het twee meter verder weggerolde hoofd lag, wekte zijn belangstelling. Volgens hem ging het om een artefact; zoiets als een nog nooit eerder gezien vlijmscherp hakvoorwerp, gemaakt van een giraffenkaakbeen. Zoals je dat van een ex-privédetective mag verwachten, ging John ook hier secuur te werk. Alvorens de botten in zijn valies op te bergen, maakte hij een tekening van de toestand waarin hij het skelet had aangetroffen. Daarbij nummerde hij alle onderdelen en bracht die tot het kleinste botje ook op het skelet aan. In een van de ribben trof hij een merkwaardig rond gat aan, alsof een deel van het gebeente door middel van een kurkentrekker was verwijderd. De bodem van de kloof werd nu volledig doorzocht. In een verborgen hoekje vond zijn boy nog een weggewaaid papiervelletje, helemaal verkreukt en aan één kant bedekt met een spoor dat John, terwijl de inlander het nog in zijn handen hield en hem onder de neus bracht, voorkwam als het finale restant van menselijke uitwerpselen. Goed dat John ook dit vel netjes liet inpakken. Later in zijn hotel te Nairobi, waar de boy het papiervel voor hem had gladgestreken en, voor zover dat mogelijk was, alle bruine vegen verwijderd, bleek het om de ontbrekende Dag Twee te gaan. Misschien een belangrijke aanwijzing om het blijkbaar gewelddadig om het leven gekomen lijk en de dader te identificeren.