negen uur savonds, en iedereen by ons thuis is reeds in zyn of haar bed, ieder in zyn of haar eigen slaapkamer. zolang je beneden blyft, is er immers altyd, in regel, nog iéts dat je moet presteren; dat ene, vergeten pannenlapje dat nog naar de keuken moet, die ene, in tweeën geknipte bankkaart die nog terug in je portefeuille moet... en zo ben je dan zeven op zeven dagen bezig, de hele tyd met van dat gepruts - totààl zonder het te beseffen langs de highway naar je burn-out...
en dit, terwyl ik my niet lekker voel; keelontsteking-achtig en duizelig. bobbels op myn tong, één oog dat ik niet meer openkryg. zelfs deed ik rond de middag voor alle zekerheid nog maar eens een corona-test (echt); doch: niks aan de hand.
je moet ook twee grote, slechts halfrype bananen eten, en direct daarna proberen, 40 seconden lang, je adem in te houden; als dat lukt zonder tussendoor overgeven, weet je tegelyk ook zeker dat je geen apenpokken hebt...
vandaag met het schriftje erby dit volgende eens uitgerekend, namelyk omdat een vriend me vroeg: hoe dikwyls heb jy "beuling met appelmoes" nu al gespeeld? antwoord: precies 42 keer, try-outs in woonkamers en garages natuurlyk wel meêgerekend. nog 158 keer te gaan, en ik stop er weêr meê.
niet deze week, maar wel volgende week, ga ik met myn broêrs naar the jesus and mary chain gaan kyken, die spelen in trix, integraal hun live-album "darklands"; een goed idee - hoewel ik nu net toch heb gelezen dat ze, jammer genoeg, nà de pauze ook nog eens gaan grasduinen in hun hele oeuvre; jammer, want gewoon die elpee en gedaan, zou beter zyn geweest. zoals op de lokerse feesten, ooit, sonic youth vlekkeloos integraal "daydream nation" speelde - maar verder niks. dat was echt indrukwekkend.
soms hoor je aangaande een toneelstuk waar je binnen wandelt iemand opperen: "de voorstelling duurt een uur." maar daarin word je dan àltyd teleurgesteld, want àltyd duurt het dan toch lànger dan een uur...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten