hoewel ik er verder op geen enkele manier in slaag om de pet shop boys zelfs maar minimaal te appreciëren, vind ik ze wél, eensklaps, huiveringwekkend goed in specifiek "hallo spaceboy"...
je kan het wel mooi vinden als twee partners die al hun leven lang tezamen zyn, toch àltyd nog alleen maar naar elkààr verlangen, en nooit of zelden naar een ànder; en dat die hang na mekaâr zelfs met de jaren nog toeneemt; maar net zo lief kan dat worden gezien als het syndroom van stockholm.
voor mensen die nu pas binnenkomen: het syndroom van stockholm: gegyzelden, die zich na een tyd gaan héchten aan hun gyzelnemers.
ik verneem dat ene miet ooms al eens een boek heeft geschreven over leestekens... en zélfs ontdek ik nu nét, dat ze daarrond zelfs een podcast heeft uitgebracht??
Geen opmerkingen:
Een reactie posten