state of being, 26 aûgustus 2024

twee of drie keer per jaar kan pitouche praten, en vandaag was het weêr zover. met rocco james conan zou ik naar het skate-park zyn vertrokken, maar hy moest eerst nog één game voltooien, dus in afwachting daarvan zat ikzelf reeds, geduldig, beneden in huis, in de machine-kamer (sinds kort kan ook dick turpin hier zomaar binnen... dwz: hy kent de geheime code van onze voordeur... ik zat vrydag in dancing de plein publiek, in de gedaante van de blue face, maar ik was myn legendarische jasje vergeten - juist hét jasje waar al myn talloze fans moord en brand voor plegen. turpin, komende van het essenhout, is dit jasje toen voor my gaan halen, dwz het lag op zyn weg. ("het essenhout" is een aparte parochie, in het noord-oosten van kapellen.)

    met veel moeite myn slechte paar schoenen hebbende aangetrokken (myn goeie schoenen lagen boven), ging ik voor nog twee of drie of zeven minuutjes achteroverliggen, in de enige zetel in de machine-kamer, toen pitouche, vanaf de vloer, pal bovenop myn schoot kwam geduikeld.
    ik zag meteen, aan haar ogen, dat er iets niet in orde was. (dave van gestel, cultuurfunctionairs van het sint-andries-kwartier, kwam wel eens op bezoek by ons: hy zag pitouche naar hem toe komen op tafel, en sprak toen in alle ernst: "oh neen... zelfs jullie kat heeft die speciale soort van waanzin in haar ogen...") (waarmeê hy bedoelde: "juist zoals jyzelf, en juist zoals jouw kinderen...") (denk ik.)

    "ik begryp," zie pitouche, "ik begryp dat jullie niet willen dat ik op straat kom."

    dat ging die voort: "met al die gevaarlyke auto's en zo, ben ik daar ook niks verloren."

    "maar volgende week," sprak pitouche nog meer, "zondag, de eerste september, dan ben ik hier exact zes jaar lang; dan ben ik al zes jaar lang een deel van dit huis - je weet," ging 'ie voort, my van zéér dichtby aankykend, "dat ik op één september 2018 in huis ben gehaald, als de boskat die ik toen was, opgedoken in de tuin van petra wilhelmina, de limburgse zangeres die jy toen regisseerde - voor die musical, 'de zoete smaak der zonde'."

    "ja," zei ik. en ik zei nog: "je praat meteen in serieuze volzinnen, wel!"

    meestal, àls pitouche praat, zyn het alleen maar twee of drie heel korte zinnetjes. byvoorbeeld: "kan je voor my de deur opendoen." en dan een halfuur niks, en dan nog een keer: "tof, bedankt." of byvoorbeeld: "hier, gisteren, liep hier een vlinder." en dan weêr maandenlang niks. vermoedelyk expres, met name met de bedoeling dat je zou gaan denken: "vergis ik my nu, maak ik myzelf maar wat wys? kan die nu écht praten of heb ik te veel koffi gedronken?"

    "yeah," zei pitouche.

    en dat was het.
    alleen wees die nog met haar kop naar het raam, willende beduiden: "volgende zondag ga ik toch wél eens rond de blok."