12.
Het was een beetje door de Rotterdammer Henk Ensink gekomen, dat ik zolang talmde alvorens daadwerkelijk op het vliegtuig te stappen. "Waarom zou je je haasten," zo redeneerde de goede man. "Tof dat je bij de Terra Cotta weg bent, én dat je er zelfs heelhuids vanaf bent gekomen - maar: wat heb je met zoveel spoed in België te zoeken? Niks toch?" Inderdaad wachtte er daar niet zo héél erg veel op mij. Al was dit gedurige rondhangen in de Sint-Petersburgse scene achteraf gezien toch ook niet echt zalig.
En uiteindelijk liep het dus toch weer helemaal anders, zelfs. Op een dag, twéé of misschien drie dagen hooguit, voordat m'n vliegticket moést worden gebruikt, werd ik opgebeld door een Italiaans bedrijf met een filiaal in Sint-Petersburg. De naam van dat bedrijf zegt alles: "Rus Project". Het voerde eten in en uit; volmaakte kaviaar van Rusland naar Italië, stevige Italiaanse producten als pasta, olijfolie en wijn van Italië naar Rusland. Op het ogenblik waren ze betrokken geraakt bij een totaal krankzinnig initiatief in Kazan.
Kazan is een stad in een zeer verafgelegen oosterse uithoek van Rusland, aan de oevers van de Wolga, hoofdstad van de zelfstandige republiek Tatarije. In wikipedia kan je nalezen dat Kazan een druk handelscentrum is met een rijk cultureel leven, maar dat zijn mooie woorden; dichter bij de waarheid zou komen als je Kazan zou omschrijven als een volstrekt uitgehold landschap van berkenbomen, gras en beton en verder niks. Een auto-industriestad à la Detroit, maar nog veel meer vervallen, nog veel meer afgestorven - een complete leegloop.
In Sint-Petersburg was er een wet uitgevaardigd die goktenten en speelpaleizen verbood. Er werd nog wel bijzonder veel gegokt, met veel passie, maar officieel was het niet meer legaal. Met als gevolg dat tallozen die ex-KGB'ers in Sint-Petersburg op zoek moesten naar andere, creatievere manieren om hun geld te versassen en wit te wassen. In het verre Kazan hadden ze er wat op gevonden. Van Sint-Petersburg naar Kazan, da's 1500 kilometer, te vergelijken met de afstand van Brussel naar Madrid. Ergens in een suburb van Kazan hadden ze een leegstaand, vervallen, achtergelaten gokpaleis aangetroffen. Het gebouw zelf was drie kilometer lang. Een miljardair, de hoofdaandeelhouder van het wereldbiermerk Paulaner, tevens een bouwingenieur, was op het idee gekomen om dit oriëntaalse betonnen bolwerk om te bouwen tot een reusachtig geheel van viér verschillende restaurants, alle naast elkaar in hetzelfde gebouw: één restaurant voor self-service, meteen daarnaast een restaurant voor betaalbare Italiaanse gerechten; daar nog eens naast een zaak, exclusief voor viennoiserie; en daarnaast ten slotte één krankzinnig chique en elitair eethuis van heb-ik-jou-daar.
Rus Project was dringend op zoek naar een chef-kok, om alle vier die zaken mee te helpen opstarten. Dat ze bij mij terechtkwamen, was geen wonder; een jaar eerder had ik met de Terra Cotta een officiële prijs gewonnen, geheten: "Beste Restaurant Van Sint-Petersburg". Dat is niet niks, uiteraard hebben koks van het kaliber Alain Ducasse en George Blanc ook allemaal een zaak in deze grootstad. Maar die was ik dus voorbijgestoken, althans toch volgens die jury.
"Rus Project" bracht mij telefonisch in contact met die fameuze miljardair, de CEO van het project in Kazan, en twee dagen daarna nam ik mijn vliegtuig; niet naar huis, maar naar Kazan.
Waarom?
Dat vraag ik mij nog altijd af...
 |
| Kazan |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten