76.
‘Ik zoek Wim…’ stamelde Mieke.
‘Wim?’ Hij trok het portier helemaal open, zodat zij ongehinderd kon uitstappen. ‘Je boft dat ik mijn laarzen nog niet had uitgetrokken! Heb je de ambulance gezien? Je bent langs de Leuvense Steenweg gekomen, neem ik aan?’
‘Ambulance?’ Mieke dacht aan de verse bandensporen. Plotseling vermoedde zij het ergste. ‘Is er iets met Annie?’
De ouwe lachte, wat de oorzaak werd van een rochelende hoestbui. Op Mieke maakte het de indruk dat hij teerde op een vorm van lichamelijke gevoelloosheid, eigen aan een afgeleefd organisme dat zijn levenskracht put uit de weigering elke fysieke neergang onder ogen te zien. ‘Nee, met Annietje zit het snor. Maar die arme Wim…’ De ouwe bleef staan, tikte zijn wijsvinger tegen het voorhoofd. ‘Stapelzot! Vanmorgen heb ik hem met mijn geweer onder schot moeten houden. Hij probeerde Annies nieuwe meubels door het venster te smijten.’
Mieke had zich op de gekste toestanden voorbereid. Naast geniaal was haar dief helemaal gaga!
‘Goh, ik hoop dat het niet te laat is. Om het ziekenhuis op te bellen, ben ik van hier tot bij Jespers gelopen. Echt! Je had hem moeten zien en horen creperen!’
‘Een overdosis?’ Mieke liep de ouwe na.
‘Nee, rattenvergif! Gewoon omdat zijn meisje ervandoor is!’
‘Schoon Annie?’
‘Ja Annietje, daar is ‘t allemaal mee begonnen. Zij werd weer eens smoor. Dit keer op een Spaanse Antonio. Spaans bloed, Spaanse ogen, Spaans geld, - wat wil je? Annie zit nu lekker op de Balearen! Dat ze, zoals ze zei, nooit meer zou terugkomen, betwijfel ik! Zij kan deze janboel niet missen. Al kan ’t natuurlijk wel even duren eer Antonio’s geld erdoor is. Maar Wim… die arme drommel!’ De ouwe duwde de deur open. In het halfdonker leek de kamer kleiner dan tijdens haar eerste bezoek. Er hing een verstikkende warmte. ‘Maak het je gemakkelijk!’
‘Kan ik hier overnachten?’ Overtuigd dat de ouwe haar niet zou wegjagen, vernam ze toch graag zijn toestemming.
‘Zolang Annie op reis is, kan je hier blijven. Trek je natte kleren uit! Een jenever om je op te warmen? Je zal wel bevroren zijn!’ Mieke zette een lang gezicht. ‘Of een likeurtje? Ik heb hier een lekker, zelfgemaakt spul! Annie was er ook aan verslingerd... Ja, Schoon Annie…’
Doordat Toebakske zo aandrong, werd het moeilijk te weigeren. ‘Vooruit! Eentje!’
Ondertussen had de ouwe een andere hoed opgezet, wat een komisch gezicht gaf, temeer daar hij, door toedoen van de warmte, ook zijn hemdsmouwen oprolde. Mieke liet zich op de sofa vallen, haar bevroren tenen bij de hete kachel. Onbegrijpelijk dat ze hier zo tam neerlag, alsof deze situatie heel gewoon was. Zij nam een slok en trachtte de spraakzame, opgewekte ouwe in zijn redeneringen te volgen, wat niet zo best lukte. Hij gebruikte een vreselijk dialect. Eén keer had ze niet op zijn vraag gereageerd.
‘Nog een borrel?’ Zijn hand trok al aan de kurk. ‘Ja, Annie heeft nu wat anders,’ grinnikte hij.
WORDT VERVOLGD...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten