prent: serene kalmte in witte steen
LEONARD EN IK
door Robertus Baeken
76.
De tentoonstelling werd geen commercieel succes. Ik wijt dit vandaag aan het gemis van een professionele aanpak, die onder meer bestaat uit het verspreiden van affiches in de buurt of het doen plaatsvinden van een vernissage, waarvoor uitnodigingen in het rond worden gestuurd naar zoveel mogelijk geïnteresseerden, rijke burgers, persmensen en prominenten. Het uitgeven van een prestigieuze catalogus helpt ook altijd. Maar mijn en Leonards kijk waren te naïef en onze financiële middelen te beperkt. Wij hechtten te veel geloof aan het feit dat, zoals olie op het water komt bovendrijven, ware kunst altijd goed terechtkomt. Volgens de eigenaar, die op het gelijkvloers een fotohandel dreef, kwamen er wel wat bezoekers. De presentatie onder het ruwe gesteente van de middeleeuwse keldergewelven en de geschikte verlichting door talrijke spots, plaatsten de beelden in een zachte, droomachtige sfeer. Ondanks dit alles werd de verkoop een flop. Gelukkig kocht de fotohandelaar op de valreep een arduinen beeldje; nog wel het duurste uit de hele collectie.
Leonard maakte geen drama van de mislukking, maar het heeft er vast toe geleid alle volgende initiatieven om een tentoonstelling van zijn werk op touw te zetten, te negeren. Botweg nee zeggen, behoorde niet tot zijn stijl in de omgang. Meestal bedankte hij ervoor om zich vervolgens uit de slag te trekken met de opmerking dat hij momenteel te weinig geschikte werken in zijn bezit had, maar dat het genereuze aanbod in de toekomst misschien wel een keer te pas kon komen. Genereus noem ik wat bijvoorbeeld de heer Staf Verbeeck, toenmalig directeur van de Turnhoutse Academie voor Schone Kunsten, verscheidene keren aan hem zou hebben voorgesteld: de volledige organisatie onder auspiciën van het stadsbestuur van een tentoonstelling in het C.C. De Warande, met daarbij de stellige belofte dat de kunstenaar er zelf geen hand voor hoefde uit te steken. Niets baatte. Tegen mij zei Leonard dat exposities hem te veel onrust bezorgden. Daarnaast vreesde hij dat de belastingontvanger, bij wie hij als marginaal stond ingeschreven, hem dan misschien ook niet langer met rust zou laten. Ik probeerde hem aan het verstand te brengen dat het toch altijd in zijn voordeel zou zijn als de prijs van zijn werk de hoogte in zou schieten. Maar nuchter als hij was, zag hij dat niet zo direct zitten. Daarbij, het enige dat hij echt wou, was onverstoord met zijn werk doorgaan.
(WORDT VERVOLGD...)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten