repetitie met peter van dorst en martinus wolf. ik had ze op voorhand verwittigd: elf uur in de voormiddag - dan moet je wel gedurig blyven aanbellen, want dan moet je my uit myn slaapkamer zien te krygen.
oude songs vanonder het stof halen; "als ik aan jou terugdenk" (victor glorieux), "krakau" (de oranje houtzagery), "pyromaan stannie" (de living tornado's). zal altyd van pas komen, zoals we ons door de avonden heen improviseren altyd.
daaraan voortgewerkt tot molly met rocco terug thuiskwam.
dan in de zetel ultra-diep inslapen, met oordopjes in.
om 18u tot één halfuur met luv kyken naar "die kaiserin", zonder overdryven de mooiste série die ik ooit van myn leven gezien heb. doet pyn dat we niet kunnen bingewatchen, dat we dit middenin de actie op "stop" moeten zetten.
doch ook juist goéd, dit is zoals in de goede oude tyd;: dat je telkens een volle week moest wachten voordat op televisie je lievemingsfeuilleton weêr voortging... alleen dàn hebben cliffhangers écht betekenis.
met de wagen naar vosselaar. toch raar, keer op keer doe ik iets verkeerds op die nieuwe opritten, en moet ik naar de kempen toe slalommen overheen berchem. maar ik snap niet wàt ik verkeerd doe. maar elke keer opnieuw schuif ik die fuik in.
de deuren-comédie. van àlles dat er gebeurt heden, put ik hiéruit het meest plezier. wat al begint by die gezonden dennenbossen-lucht, meteen wanneer ik daar uit de wagen stap. het totaal argeloze van dit toneelspel, in combinatie met die oer-vorm van slaande deuren en een overspelige oude man... ook dit is in feite richard strauss...
ook op de terugweg gedoe, kon ik deze keer niks aan doen: afrit sportpaleis afgesloten, doch nergens stond dat aangegeven en ook google wist er niet van. àlle wagens reden daar te dansen en rondjes te maken. compleet débiele non-regularisatie.
op de heen- en terugweg blokken op edgar allan poe - lezing woensdag. viel echter meê, zat kennelyk nog niet zo héél ver weg...
vader van poe: david allan. geboren: boston. vyanden: margareth fuller, rufus griswold. gestorven: 1849. tydschrift dat "the raven" publiceerde: new york evening mirror". voor al myn lezingen heb ik zo een soort aangepaste examenlyst, om de boel telkens op te frissen. want, ja: de week daarna is het dan weêr opeens alice in wonderland.
wat ook goéd is, als gymnastique voor het brein.
van middernacht tot vier uur snachts organisatorische shizzle - en nu nog stééds niet klaar daarmeê. helmut lotti belde zélf -graâg nog eens in de dinsdagclub willende spelen. ain't that a break!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten