geen eenvoudige dag, vanaf smorgens en tot nu vanavond toe belaagd geworden door een alles verknisperende vermoeidheid, misschien veroorzaakt door de muffe, zure vanille-lucht de ganse nacht lang, afkomstig van de onontbeerlyke muggenverdelger. voorts gelukkig erg mooi weêr, en uitzonderlyk aangename kinderen, die mekaâr bezighouden met kaartspelletjes aan de salontafel en turn-salto's in de uiterst zonnige achtertuin.
in december wel pas, zou ik, bezyden johan braeckman en jean-paul van bendegem, een paar lezingen moeten zien te voltrekken over en/of omtrent de americaanse ziener/dichter edgar allan poe, wiens prachtige boeken in velerlei speciale uitgaven door het huis zweven - maar: zweven is niet het juiste woord, het zyn byna allemaal erg zware boeken, veelal met een zwarte kaft, en ik kàn er kennelyk alsmaar niet echt in doordringen - als een soort van huiswerk dat zich, met alsmaar meer tegenzin, aan my optorent; in plaats daarvan heb ik dus alsmaar in die tarzan-boeken liggen lezen, als een regelrechte vorm van rebellie hiertegen...
maar dus ook aldoor, netjes, tussendoor driftig in slaap blyven vallen,- misschien heb ik covid?... ik zeg tegen luv: "zeg, hé - ik euh... ik gaan hier weêr eventjes indutten, ben ik bang," en iedereen begrypt: goed mogelyk gaan dit zyn àllerlaatste woorden zyn geweest - hy zei gewoon maar dat ie zich 'n beetje suf voelde - en nu leeft ie niet meer!...
vlaanderen heeft hem nooit echt naar waarde geschat - en nu, nu leeft ie niet meer...
misschien leefden-ie ook niet echt grààg. wel vatbaar voor af en toe een kick, en zeker wel voldoende liefdevol voor zyn directe naasten - maar toch erg pessimistisch, het bestaan was voor hem een ongemak, en zat hem nooit echt helemaal als gegoten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten