WRAAK
voor wanneer ik op een dag dit alles, dat ik hier noteer, byvoorbeeld binnen een jaar of twaalf, zélf nog eens zou willen teruglezen: vandaag, de laatste donderdag van maart 2021, was de dag waarop we plotsklaps vernamen hoezeer, met een extra week, de paasvacantie wordt verlengd. dat mag, want vandaag was het alvast érg lastig lesgeven, het lentebloed raast door die jongens en meisjes hun aêders, niémand in de klas zit één minuut rustig stil en ik heb nog minder gezag dan anders...
op de terugweg van schilde naar myn thuis in antwerpengrad terug, tegen beter aanvoelen in eventjes gepasseerd in de pampier-winkel "ava" op de bredabaan, wat flink wat verkeersagressie vergt - uiteindelyk tevergeefs; 200 nieve enveloppen nodig hebbende, vermocht ik alleen maar tot het inzicht te worden gewenkt, d'r hier uiteindelyk slechts vyf-en-veertig te mogen aantreffen van een juiste formaat...
van halfdrie tot drie in de namiddag met luv hier thuis liggen zien naar "brooklyn", de ontroerende prent. vervolgens met een gieter de sporen gaan wegwissen van de wildplasser die onlangs opnief onze rechtse garagepoort schynt te hebben ontdekt. die sporen gaan ook steeds gepaard met leêge blikjes bier op de stoep en cigarettenpeuken in de goot. jaren geleden echter heb ik reeds, in myn hersenen, deze volgende "klik" weten te maken: by dit soort toestanden niéts te voelen of te denken, doch steeds gewoon mechanisch ogenblikkelyk op te kuisen en daarna weêr voort te gaan met je leven.
op een vorig adres waar ik wel eens woonde, had ik al wel eens erger meêgemaakt, een buurman die zyn hond telkens opnief met opzet voor myn voordeur zyn gevoeg liet doen. ik WIST dat hy het was - maar: zolang ik die twee niet op heterdaad op kon betrappen, vermocht ik niets tegen ze. op den duur ben ik, op een dag laat savonds, want het gebeurde steeds laat savonds, met een boekje in de gang thuis, op een stoel in het schemerdonker gaan zitten afwachten, doend alsof ik niet thuis was, bereid om dit uren-lang vol te houden als het moest. na een goed uur en een half was het zover: ik hoorde ze bezig!! zalig!! ik vliég recht, gooi de deur open - en sla die kerel op zyn bakkes. da's één van de slechts twee keer in myn leven, dat ik iemand een toek gaf. myn buurman, freddie nylpaard, was er die tweede keer getuige van, maar stond natuurlyk 100% aan myn kant...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten