die twee broodnuchtere ken loach-films die ik vorige week zag, blyven nazinderen, vandaag nog steeds vraagstekens zettend by iedere minste zweem naar over-stilering en/of romantisering - inzake "the imitation game" dit éigenlyk niet eerlyk want niet terzake doend, deze prent immers zeker geen "titanic" hetende; maar toch, spykers op laag water zoekend: die vyftien voorbygaande seconden waarin je een platgebombardeerd zuid-london in beeld krygt, stoort toch enigszins dat koekjesdoosachtige sepia dat er bovenop ligt... cumberbatchs uiteindelyk, dan toch, heftig aan het oppervlak erupterende geëmotioneerdheid in de allerlaatste twaalf minuten van de prent hadden ook niet echt gehoeven.
dat zyn evenwel details. deze film is natuurlyk monumentaal. die teksten zyn by wylen verpletterend. dat acteerwerk is goddelyk. cumberbatch is god, kleinkind van shakespeare zelf, in oerbritse broederschap met cary grant, alec guinness, john hurt - maar déze film is daarin dan bovendien zyn pinakel (ik kan het, lezers, niet eens zyn met myn vriendin els crawls haar waardering voor de holmes-reeks, die my te "petty"* is, al haalt cumberbatch zelf ook dààr wel het onderste uit de kan, gelukkig...) het kan niet anders of die wordt nog geridderd door de queen.
daar komt by dat het verhaal zelf een adembenemend stukje geschiedenis beslaat, zie meer hieronder...
("petty": futiel, niet diep genoeg treffend...)
 |
| de densiteit van deze prachtige still zit in héél de film... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten