door onze correspondent robertus baeken, vanuit de korenvelden van salem...
52.2. - laatste aflevering...
De keffende pekinees! Hij had me eerder herkend dan ik hem. Zo scheelde het geen haar, of ik had hem vertrappeld, of hij had me bij mijn broek. Gelukkig zat hij aan een strakke leiband. Aan het andere eind van dat gespannen leer: het bioloogje. Vanzelfsprekend had hij ook mij herkend. Want zoals ik me herinnerde, droeg ik in de tuin rond de Franse woning nog niet mijn Zorro-masker. Eerst en vooral wenste hij bij deze toevallige gelegenheid zijn dank uit te spreken. Dank omdat ik zijn pekineesje door mijn lach nipt van de gewisse verdrinkingsdood had gered. In alle bescheidenheid gaf ik toe dat dit niet kon gebeuren zonder tussenkomst van zowel zijn eigen lach als die van alle andere kabouters. Maar daar wilde hij niks van weten. ‘Sindsdien ben ik ook terug bij vrouw en kinderen!’
Een beetje aarzelend wilde ik nog één punt van hem vernemen. ‘Dus zijn alle kabouters weer thuis?’
‘De meesten wel. Slechts één is terug bij de Boze Koningin!’
‘Kabouter Kamiel!’ raadde ik, in één ademstoot.
‘Hoe kan jij dat weten?’
‘Welja, hoe kon hij van zijn blindheid genezen? Weet je nog? Die jongeman heeft niets gehoord, niets gezien. Hoe luid er ook om mijn grapjes gelachen werd; hij zat opgesloten in de kelder! Ik vergeef het hem. Hij weet niet wat hij doet.’
Wat Kamiel doet, - of beter: niet doet - kwam ik even toevallig nog dezelfde avond te weten.
Bij een kop thee zat ik thuis met een lachje over mijn mislukkingen na te denken. Opeens hoorde ik een klagend geluid aan mijn voordeur. Eerst dacht ik aan de buren. Toen ik opstond om een kijkje te nemen, wist ik dat het van de zingende Sneeuwwit kwam. Zachtjes begon zij met: ‘Ich bin von Kopf bis Fuss auf Liebe eingestellt…’ Zoals bij Marlene Dietrich klonk het een beetje treurig. En dat was beslist ook de reden waarom ik, ten minste zolang het lied duurde, pertinent weigerde voor haar open te doen.
Roosje moet zich er om een of andere reden van bewust zijn geweest dat ik met mijn kop thee in de hand aan de andere kant van de deur stond. Nauwelijks was zij uitgezongen, of daar begon ze aan het vrolijke en overbekende: ‘Tea for two and two for tea…’
Ik rukte de deur open. Op de dorpel de wakkere Sneeuwwit met wijd open ogen. Onophoudelijk bleef zij doorgaan.‘Picture you upon my knee. Just tea for two and two for tea. Just me for you and you for me alone. Nobody near us to see us or hear us. No friends or relations on weekend vacations…’
‘Liefste Zorro, jij moet me slaan! Mij héél hard slaan!’
Einde
Antwerpen, 21 november 2020 - 25 februari 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten